ပြင့္ေသာပန္းတိုင္း လန္းေစခ်င္

ဓာတ္ပုံ   မသက္ေ၀

လူငယ္လူရြယ္ဘဝမွာ ထူးခၽြန္၊ ထက္ျမတ္ဖို႕ လိုသလို ယဥ္ေက်းလိမၼာတဲ႕ အသိစိတ္ဓါတ္ေလးေတြ ကေလး၊ သူငယ္ေလးေတြရဲ႕ စိတ္မွာ ကိန္းေအာင္ သေႏၶတည္ဖို႕ ဆိုတာလည္း အေရးၾကီးေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ပင္လွ်င္ မဟုတ္ပါလား။ မိမိေရွ႕မွာ ယဥ္ေက်းလိမၼာ ကဗ်ာေလးကို နွဳတ္တိုက္ ရြတ္ဆိုေနေသာ ရြာထဲက ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ပီတိမ်ားစြာ ျဖစ္ရသည္ပင္။

“ ယဥ္ေက်းလိမၼာ ဆံုးမစာ ကဗ်ာ”
အနႏ ၱငါး၊ ဦးထိပ္ထား၊ ၫြတ္သြားပါကြဲ႔ မေမ့နဲ႔။
ဆရာမိဘ၊ ဆိုဆံုးမ၊ လိုက္နာၾကကြဲ႔ မေမ့နဲ႔။
မိဦးဖဦး၊ ဆရာဦး၊ ခူး၍ေနာက္ကြဲ႕ မစားနဲ႔။
ကိုယ့္ထက္ႀကီးသူ၊ ေျပာဆိုမူ၊ နင္ငါဟူ၍ မေျပာနဲ႔။
သူမ်ားကိုသာ၊ ရန္မရွာ၊ မခံခ်င္တာ မေျပာနဲ႔။
ယဥ္ေက်းေအာင္သြား၊ ယဥ္ေအာင္စား၊ စကားေျပာလဲယဥ္ေစကြဲ႔။
ဘရမ္းပတာ၊ သူ႕ထက္ငါ၊ လုယက္ခါကြဲ႕မစားနဲ႔။
(မသြားနဲ႔၊ မေျပာနဲ႔၊ မရပ္နဲ႔၊ မထိုင္နဲ႔၊ မအိပ္နဲ႔)
ထမ္းစားရာ၊ အစားစာ၊ မ်ားစြာစကား မေျပာနဲ႔။
ၿငိမ္သက္သားနား၊ သတိထား၊ ေကာင္းေကာင္းစားကြဲ႔ ဖိတ္ေစနဲ႔။
စားၿပီးေသာခါ၊ စင္ၾကယ္စြာ၊ ေဆးေၾကာပါကြဲ႔ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။
လက္ကိုလ်က္က္ာ၊ မစားရာ၊ ေရွာင္ရွားပါကြဲ႔ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။
ႏႈတ္ခမ္းပါးနား၊ လ်က္ခါစား၊ ေရွာင္ရွားပါကြဲ႔ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။
ဟင္းေရေသာက္ျပန္၊ ရွဴးရွဴးသံ၊ ဧကန္မႁပုနဲ႔။
ထမင္းဟင္းေပလ်က္၊ ေသာက္ေရခြက္၊ လက္ႏွင့္မကိုင္နဲ႔။
အိပ္ေပၚေက်ာင္းေပၚ၊ ဇရပ္ေပၚ၊ သြားေသာ္ေျခနင္း မျပင္းနဲ႔။
ရဟန္းသံဃာ၊ ေရွ႕ေမွာက္မွာ၊ ရိုေသစြာတဲ့ သြားပါကြဲ႔။
သူႀကီးသူမ၊ ေရွ႕သို႔က်၊ ကုန္းကြ၍တဲ့ သြားပါကြဲ႔။
သူးေထာက္ေပါင္ကား၊ ဆရာနား(မိဘနား)၊ အလ်ားေမွာက္၍ မေနနဲ႔။
အိပ္ရာေနရာ၊ အိပ္ၿပီးခါ၊ သိမ္းၾကပါကြဲ႔ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။
ေသာက္ေရသံုးေရ၊ မရွိေခ်၊ ေရကိုခပ္ကြဲ႔ မပ်င္းနဲ႔။
ေက်ာင္းတြင္းအိမ္တြင္း၊ ရႈပ္ေနလွ်င္း၊ သန္႔ရွင္းေအာင္တဲ့ ႁပုပါကြဲ႔။
မိန္းခေလးမွာ၊ အရာရာ၊ ျပားတီးျပာတာ မရွပ္နဲ႔။
မိန္းမ၊ မင္း၊ ဆင္၊ ရဟန္းပင္၊ ဣေႁႏၵရွင္ကြဲ႔ ေလးဦးတဲ့။
မိန္းမဣေႁႏၵ၊ သိရ္သေရ၊ စိန္ကုေဋတန္သကြဲ႔ မွန္ေလတဲ့။
ေက်ာင္းပစၥည္းကို၊ မယူလို၊ ေႁမြဆိပ္လိုတဲ့ ေၾကာက္ပါကြဲ႔။
မ်က္ေမွာက္တသြယ္၊ မ်က္ကြယ္တျခား၊ အက်င့္မွားေရွာင္ရွားပါကြဲ႔ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။
အမ်ားပိုင္ကို၊ ကိုဟာလို၊ ရိုေသၾကကြဲ႕ ေကာင္းေကာင္းတဲ႔။
ေ၀ယ်ာ၀စၥာ၊ ေက်ာင္းအိမ္မွာ၊ ေလ်ာ္စြာလု႔ကြဲ႔ မခိုနဲ႔။
ဧည့္သည္အာဂႏ ၱဳ၊ ေရာက္လာမႈ၊ ဆု၍ညံကာ မေနနဲ႔။
လူရုပါလူေပြ၊ လူယုတ္ေတြ၊ ေရွာက္ေလရ်ားကြဲ႔ ေ၀းေ၀းတဲ့။
ဘိန္းအရက္ကို၊ မရွဴလို၊ မစင္လိုတဲ႔ ရြံပါကြဲ႔၊၊
ဂံုးေခ်ာၾကမ္းႂကုတ္၊ အက်င့္ယုတ္၊ မဟုတ္စကား မေျပာနဲ႔။
ဘုရားပုထိုး၊ ဦးၫြတ္က်ိဳး။ ရွိခိုးအိပ္ကြဲ႔ မေမ့နဲ႔။
မိခင္ဖခင္၊​ ဆရာရွင္၊ ေန႔စဥ္မေမ့နဲ႔၊ ရွိခိုးကြဲ႕။

ဆရာဝန္ႀကီး၊ စစ္ဗုိလ္ႀကီး ျဖစ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္း ပညာတက္ေျမာက္ေရး၊ အနည္းဆံုးေတာ့ လူငယ္၊ လူရြယ္တိုင္း မိမိတို႕ရဲ႕ ျမန္မာစာကို ေကာင္းစြာ ေရးနိုင္ဖတ္နိုင္ ၾကလွ်င္ပင္ အေတာ္ေလး ဟုတ္သည္လို႕ ေတြးထင္မိသူ၊ ခံယူထားမိသူ မိမိအတြက္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္သံ၊ စာအံသံေလးေတြက နွလံုးပီတိ ဂြမ္းဆီထိ သကဲ႕သို႕ပင္။

“ပံု႕ပံု႕ သမီးေလး ဘာေတြလုပ္ေနလဲ”

“ မဂၤလာပါ ဘုန္းဘုန္း၊ သမီး ဘုန္းဘုန္းသင္ေပးတဲ႕ အလကၤာေလး ဆိုေနတာေလ”

မိမိရဲ႕ အေမးကို ခ်စ္စဖြယ္ အျပံဳးေလးနဲ႕အတူ နွဳတ္ဆက္လိုက္တဲ႕ ပံု႕ပံု႕။ ကေလးမို႕ ဟန္ေဆာင္ရမွန္းမသိ၊ ရိုးသားပြင့္လင္းတဲ႕ ဟန္ေလးေတြနဲ႕ အျဖဴထည္သက္သက္ေလး။ ဥာဏ္သိပ္မထက္ေပမယ့္ ေဖာ္ေရြတက္ၿပီး စကားနည္းတက္တဲ႕သူေလး။ ခ်စ္စဖြယ္ အၿပံဳးေလးနဲ႕ အေနေအးတဲ႕ ပံု႕ပံု႕က ကေလးငယ္ေတြ အားလံုးထဲမွာမွ တမူ ထူးထူးျခားျခားေလး ျဖစ္ေနတက္သူ။ ကေလးငယ္ေလးေတြက ပံုသြင္းရ လြယ္ကူတဲ႕ ဖေယာင္းေတြလိုပဲ လိုသလို ျပဳျပင္လို႕ ရသူမ်ားမို႕ ငယ္စဥ္ကတည္းက နည္းေကာင္း၊ လမ္းမွန္ေလးေတြနဲ႕သာ ရွင္သန္ ၾကီးထြားေစမယ္ဆိုရင္ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေလးေတြဟာ လွပျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေျဖာင့္ျဖဴးၾကမွာ အမွန္ပင္ မဟုတ္ပါလား။

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း “ယဥ္ေက်းလိမၼာ ရင္ေသြးရတနာ” သင္တန္းေလး အျမဲပို႕ခ်ျဖစ္တာကိုပင္ မိမိအေနျဖင့္ ၾကည္နူးမဆံုး။ ေက်းလက္က ကေလးေတြမို႕ ပညာေရးနဲ႕ လိမၼာေရးျခားရွိဖို႕ဆိုတာ မိဘေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမွဳ အျပည့္အဝ ရွိဖို႕ လိုတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္က ပညာရည္မျပည့္ဝၾကတဲ႕ ေတာသူေတာင္သားေတြမို႕ ကေလးသူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကို အားေပးရေကာင္းမွန္း နားမလည္ၾကတဲ႕ မိဘေတြကို ပညာေပး ဗဟုသုတေတြ မွ်ေဝရင္း ေက်းလက္က ကေလးငယ္ေလးေတြကို ယခုလို သင္တန္းေလး ေပးေနရတာကိုပဲ မ်ားစြာေသာ အက်ိဳးရွိသည္ဟု ထင္ျမင္မိရသည္ပင္။

“ပံု႕ပံု႕ ေနာက္နွစ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရင္လည္း သင္တန္း လာတက္ရမယ္ေနာ္ သမီး၊ ေဒၚေဒၚကိုလဲ ေျပာျပထားေနာ္..”

“ဟုတ္ကဲ႕ ဘုန္းဘုန္း..”

အေဒၚျဖစ္သူနဲ႕ အတူေနရသူေလးမို႕ ထိုသို႕ မွာရျခင္းဆိုေပမယ့္ အေဒၚျဖစ္သူက အေမျဖစ္သူထက္ပင္ ပံု႕ပံု႕ေလးကို ခ်စ္ခင္ ဂရုစိုက္သူပါ။ စာေရး၊ေသာက္ေရး အျပင္ ပံု႕ပံု႕ေလးကိုလည္း အခ်စ္ပိုေသာ အေဒၚျဖစ္သူေၾကာင့္လည္း မိခင္ျဖစ္သူက စိတ္ခ်လက္ခ် အပ္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္ေပလိမ္႕မည္ပင္။ ေမတၱာတရား၏ သေဘာတရားေၾကာင့္လို ဆိုရေလမလားပင္ မသိ။ ကေလးငယ္မ်ားကို ခ်စ္ခင္ေသာ မိမိကိုျမင္တိုင္း ကေလးငယ္တိုင္းကလည္း သူတို႕နွဳတ္ဖ်ားမွ “သားတို႕ ဘုန္းဘုန္း၊ သမီးတို႕ ဘုန္းဘုန္း” ဆိုေသာ အသံေလးမ်ား ျပန္လည္ ၾကားရတိုင္း အတိုင္မသိ ဝမ္းသာရသည့္ ၾကည္နူးပီတိသည္ မည္သို႕ေသာ ခံစားမွဳနွင့္မွ ထပ္တူမၾကနိုင္ေအာင္ပင္ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းသည္ဟု မိမိအဖို႕ ထိုသို႕ပင္ ထင္ျမင္မိသည္။

ေရာက္ရာေနရာ ေက်းရြာထဲတြင္ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနရာမွ မိမိကို ျမင္တိုင္း အေဆာ့ရပ္ကာ လက္အုပ္ေလးမ်ား ခ်ီ၍ လည္းေကာင္း၊ လက္ကေလးမ်ား ပိုက္၍ လည္းေကာင္း ဘုန္းဘုန္း ေနေကာင္းလားဟု နွဳတ္ခြန္းဆက္သ တက္ေသာ မိမိရဲ႕ ကမာၻေက်ာ္ တပည့္ေလးမ်ားရဲ႕ အျပဳမွဳေလးေတြက တစ္သက္ မေမ႕နိုင္စရာေလးမ်ားပင္။ နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း ေႏြရာသီ သင္တန္းပို႕ခ် ခ်ိန္ေလးမ်ားသည္ ကေလးငယ္ေတြ အတြက္လည္း မ်ားစြာ အက်ိဳးရွိလွသလို ပညာေရးကို အားေပးရေကာင္းမွန္း မသိ၊နားမလည္ရွာေသာ ေက်းလက္ေန မိဘမ်ားကိုလည္း အသိပညာ ျဖန္႕ေဝ ေပးရာ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း သင္တန္းေလး မျပတ္ပို႕ခ်နိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားရသည္မွာ မေမာပန္းနိုင္ေအာင္ ရွိလွသည္။

“ဘုန္းဘုန္းေရ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ တပည့္ေက်ာ္က ဘုန္းဘုန္းအတြက္နဲ႕ ေဒၚေဒၚအတြက္ဆိုၿပီး စာထည့္ေရးေပးလိုက္တယ္ ဘုရား”

“ဟုတ္လား ဘာမ်ားတုန္း ဒကာမၾကီးရဲ႕…”

“ဘုန္းဘုန္းကို မွာေပးပါတဲ႕ သူသင္တန္းတက္ခ်ိန္ အမွီျပန္လာပါ့မယ္လို႕တဲ႕ ဘုရား၊ သူ႕အေမ႕ အမ်ိဳးေတြဆီ အလည္သြားလို႕ အလြမ္းသည္ၿပီး ေခၚသြားတာေလ၊ ကေလးက မလိုက္ခ်င္ဘူးၾကိးပဲ ျငင္းေနတာ၊ သူ႕အေမက ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး အတင္းေခၚသြားေလရဲ႕၊ ဘုန္းဘုန္းက သင္တန္းတက္ဖို႕ ေခၚထားတယ္ၾကိးပဲ ေျပာေနတာ..”

အေဒၚျဖစ္သူထံမွ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလးေခၚသြားလို႕ မေက်မနပ္ေရရြတ္ သံတစ္ဝက္နဲ႕ ဆိုေနေပမယ့္ ကေလးငယ္ရဲ႕ သေဘာထားေလးေၾကာင့္ ၾကည္နူးစြာ ၿပံဳးမိရသည္။ ပံု႕ပံု႕ေလးရဲ႕ အျပစ္ကင္းစင္တဲ႕ မ်က္နွာေလးကို ျမင္ေယာင္ရင္း

“အင္း သင္တန္းစေတာ့မွာကို သူသိတာကိုး ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္ ..”

“ တင့္ပါ့ ဘုရား”

လက္ထဲ ေရာက္လာတဲ႕ စာဟု မမည္ေသာ စာရြက္ အပိုင္းစေလး စာရြက္တစ္ရြက္ကို ဖတ္ရင္း မိမိ ေက်နပ္စြာပင္ ရယ္ေမာမိရသည့္အထိပင္။ ေရးထားသည့္စာမွာ

“ဘုန္းဘုန္းေရ သမီး သင္တန္းအမွီ ျပန္လာမယ္ေနာ္။ အဲ႕ဒီမွာေလ အေမက သမီးမလိုက္ခ်င္ ပါဘူးဆိုတာကို အတင္းေခၚလာတာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕။ ရြာေတြလည္း တစ္ရြာၿပီး တစ္ရြာ ေလွ်ာက္သြားေနေရာ၊ သမီးကေတာ့ ဘုန္းဘုန္း သင္တဲ႕ သင္တန္းပဲ တက္ခ်င္တာ၊ အျမန္ဆံုး ျပန္လာခဲ႕မယ္ေနာ္ ဘုန္းဘုန္း”

ဟူေသာ မညီမညာ စာလံုးမ်ားနွင့္ ရင္ထဲကလာေသာ ရိုးသားျဖဴစင္သည့္ အျဖဴေရာင္ သံစဥ္ေလး။ ပီတိအျပည့္ျဖင့္ ေက်နပ္စြာပင္၊ မိမိလုပ္ကိုင္ေနေသာ အလုပ္ေလးအေပၚ ဂုဏ္ယူမိခ်ိန္ Action & Reactionရဲ႕ သေဘာထားနဲ႕ အတၱဟိတကို ပါယ္ၿပီး ပရဟိတကို ဦးစားေပးျခင္းရဲ႕ အသီးအပြင့္ေလးေတြကို တျပိဳင္တည္း ခံစားမိလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္ထည္းမွာပဲ ပီမိုးနင္းရဲ႕ ေအာင္စိတ္ စာအုပ္မွ

ေရွးလူႀကီးမ်ားကား ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ဖို႕ရန္ စိတ္ဆႏၵအစြမ္းေၾကာင့္ နည္းလမ္းကို ရၾကေလသည္။ လူမွာရွိေသာ တန္ခိုးသည္ အံ့ဖြယ္ေသာအရာတို႕ကို ျဖစ္ေျမာက္ေစႏိုင္၏။ အခါမ်ားစြာ နတ္မ်ားက အႀကံဥာဏ္ေပးသည္ဟု မွတ္ထင္ရေလာက္ေအာင္ ထူးဆန္းေလသည္။

ဟူေသာ သံုးသပ္ခ်က္ေလးကို သတိရမိသြားရသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း  "အတၱသမၼာ ပဏီဓိ" ဆိုသလို မိမိကိုယ္မိမိ ေကာင္းစြာ ေဆာက္တည္ၾကည္ ့ဖို ့ ၾကိဳးစားရင္း မိမိတက္စြမ္းသည့္ဘက္မွ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အက်ိဳးရွိမည့္ အလုပ္မ်ား ဆက္လက္လုပ္ကိုင္နိုင္ဖို႕ ခြန္အားမ်ား ေသြးသားထဲသို႕ စီဆင္းလာခဲ႕ရသည္။

တစ္ကယ္တမ္း သင္တန္းဖြင့္ရက္ ေရာက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ့ သင္တန္းရွိရာသို႕ ပံု႕ပံု႕ေလး ေရာက္မလာခဲ႕ပါ။ မိခင္ျဖစ္သူနွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ရွိရာသို႕ အလည္သြားရင္း ဦးေလးျဖစ္သူမ်ားနွင့္ ျမစ္တြင္းသို႕ ေရဆင္းခ်ိဳးရင္းမွ မေတာ္တဆ ေရနွစ္ေသဆံုး သြားသည္ ဟူေသာ သတင္းစကားေလးသာ ေရာက္ရွိလာခဲ႕သည္။ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမွဳသည္ အတိုင္းဆ ႀကီးမားစြာပင္ ရင္သို႕ ရိုက္ခတ္လာသည္။ နုနယ္ ငယ္ရြယ္ေသာ အသီးကင္းေလးသည္ သဘာဝေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆံုးရွံဳး ရသကဲ႕သို႕ပင္ ငယ္ရြယ္နုပ်ိဳေသာ အျဖဴစင္ဆံုးေသာ ကေလးဘဝေလးမွာပင္ အေၾကြေစာေသာ သူမေလးအတြက္ နွေျမာတသ လြန္စြာျဖစ္ရသည္။

သူမေလးရဲ႕ သင္တန္းတက္ခ်င္ေသာ ဆႏၵတစ္စံုနွင့္ ရြာသို႕သာျပန္ခ်င္ေသာ သူမေလးရဲ႕ ဆႏၵကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သူမေလးရဲ႕ အေလာင္းကို ရြာသို႕ ျပန္လည္ယူေဆာင္ကာ သၿဂၢိဳလ္ျခင္း ျပဳၾကသည္။ ရက္လည္သို႕ ကူေငြထည့္ရင္း ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာေတာ့ ပံု႕ပံု႕ေလး၏ အေဒၚျဖစ္သူသည္ မိမိကို ျမင္သည္နွင့္ပင္ ဝမ္းနည္းစြာပင္

“သမီးေလးေရ.. သမီးရဲ႕ ဘုန္းဘုန္း လာၿပီေလ သမီးေလးရဲ႕.. သင္တန္းတက္ခ်င္လို႕ဆို..”

ဟု ငိုေၾကြးရင္း ေမ႕ေမ်ာသြားရသည့္အထိပင္။ မည္သို႕ပင္ ဆိုေစကာမွဳ ေသျခင္းတရားသည္ကား ပ်ိဳပ်ိဳ၊ အိုအို၊ ႀကီးသည္၊ ငယ္သည္ မခြဲျခားပဲ အခ်ိန္မေရြး ဆန္႕ေသာလက္၊ မေကြးမွီ၊ ေကြးေသာလက္ မဆန္႕မည္ ဆိုသကဲ႕သို႕ပင္ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။

“ အဓိကက မိမိသႏၱာန္မွာ အၿမဲတေစ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမဲ့အရာမ်ား ရွိေနဖုိ႔ပါ။ ဒါမွ ေသဆံုးတဲ့အခါ သုဂတိဘံုကုိ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ မိမိသႏၱာန္မွာ ကုသုိလ္တရားေလးေတြ အၿမဲတေစရွိဖုိ႔ အေရးႀကီးတာေၾကာင့္ ကုသုိလ္တရားေလးေတြ ေန႔စဥ္ရွိေနၿပီး အာရံုျပဳေနမိဖုိ႔..”

အေရးၾကီးလွ သလိုပဲ သူမေလးရဲ႕ အေတြး သႏၱာန္မွာ ကိန္းေကာင္းေနတဲ႕ ေကာင္းေသာ ကုသိုလ္စိတ္ကေလးေၾကာင့္ ေကာင္းေသာ သုကတိဘံုမွာ ေရာက္ရွိပါေစလို႕ ျပဳျပဳသမွ်ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳတို႕ကို အမွ်အတမ္းေပးေဝရင္း ေရာက္ရာ ဘံုဘဝမွ သာဓု အနုေမာသဒၶါ ေခၚဆိုနိုင္ပါေစလို႕ ဆႏၵၿပဳမိသည္။  သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ သတၱဝါ တစ္ခု ကံတစ္ခုဟု ခံယူေသာ္လည္း ငယ္ရြယ္နုနယ္ေသာ အသီးကင္းေလးမ်ားနွင့္တူေသာ ကေလး၊ လူငယ္မ်ားအားလံုးသို႕ ရည္ရြယ္လွ်က္မွ “ပြင့္ေသာပန္းတိုင္း လန္းေစခ်င္” ဆိုေသာ ေဆာင္ပုဒ္ေလးအား အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ၾကားေယာင္ေနမိေတာ့သည္။

အိန္ဂ်ယ္လိွဳင္

Posted in: ၀တၳဳတို