တစ္ေန႕ေန႕... တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ... တစ္ေနရာရာ၌

“မီ.. ေရ ေျပာစရာရွိတယ္ သိလား … မင္းအတြက္ ကိုယ္ သဲလြန္စတစ္ခု ရခဲ႕တယ္” ဟု အသံျပဳလိုက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို လွည့္ၾကည့္ရင္း လုပ္လက္စအလုပ္ကို လက္စသတ္ကာ ဘာလဲဟူေသာ သိလိုစိတ္ျဖင့္ သူမကို မီ ျပံဳးျပလိုက္သည္။ “ မင္းရဲ႕ စိတ္ပုတ္ကို ကိုယ္မေန႕က  ေတြ႕လိုက္တယ္သိလား…. ”  ဟင္ဆိုတဲ႕ အာေမတိတ္သံျဖင့္ မီရင္ထဲမွာ လွိဳင္းတို႕ ထန္ေလသည္။

“ မင္းဟာက ေသခ်ာရဲ႕လားကြာ သူမျဖစ္နိုင္ပါဘူး”  မခ်င့္မရဲ မယံုရဲဟန္ျဖင့္ မီဆိုေလေသာ အခါ သူငယ္ခ်င္းက “ဟာကြာ.. မီကလည္း ကိုယ္က မေသခ်ာပဲေျပာပါ့မလား၊ ၿပိးေတာ့ လူမွားရေအာင္လည္း မင္းရဲ႕ စိတ္ပုတ္လိုမ်ိဳး လူက နွစ္ေယာက္ရွိနိုင္ပါ့မလား” ဟူ၍ အေသအခ်ာ အခိုင္မာ ဆိုေသာအခါ မီမွာ အံၾသရင္း အံၾသရျပန္သည္။ အံ႕ၾသစိတ္ျဖင့္ “ဘယ္ေနရာမွာ ေတြ႕ခဲ႕တာလဲ ….ေျပာျပဦးေလ” ဟုမီဆိုေတာ့ မခ်ိဳမခ်ဥ္အျပံဳးျဖင့္ “ အိပ္မက္ထဲမွာ ..” ဟုေျဖေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို မီတစ္ေယာက္ အသံတိတ္ဆဲေရးလိုက္မိသည္။

သူငယ္ခ်င္းမေလးကေတာ့ အငိုက္မိခံလိုက္ရေသာ မ့ီကို သေဘာက်စြာၾကည့္ကာ တဟားဟားျဖင့္ ေလွာင္ရယ္ေနေတာ့သည္သာ။ မီကလည္း မီပင္ ထိုသို႕ေသာ အေၾကာင္းအရာနွင့္ဆို အငိုက္မိ ခံရျခင္းက အၾကိမ္ေပါင္း မေရတြက္နိုင္ေအာင္ပင္။ အရူးလုပ္ခံရသည့္တိုင္ မီကလည္း အမွတ္မရွိစြာ စြဲလန္းေနမိဆဲ အရိပ္ေလးတစ္ခုကို မစြန္႕လြတ္ နိုင္ခဲ႕သူပင္။ ေရာက္ရာ အရပ္မွာ မီရွာေဖြေနမိေသာ အရိပ္ေလးကေတာ့ ဘယ္အရပ္ဌာေနမွာ ရွိေနလိမ္႕မည္ဟု မသိနိုင္ေသာ္လည္း သိစိတ္ေရာ မသိစိတ္ကပါ မီသူ႕ကို ရွာေဖြေနခဲ႕သည္ကေတာ့ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပင္ ၾကာခဲ႕ေသာ္လည္း ပုန္း၍ေကာင္းေနဆဲသာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုသည္ကို အခြင့္ေရးယူ၍ အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မီ့ကို အတည္ေပါက္ျဖင့္ “ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း ေအာက္ဘေလာက္မွာ ေတြ႕ခဲ႕တယ္” ဟုတစ္မ်ိဳး၊ တခါတရံ “ တာေမြအဝိုင္းမွာ ဆံုခဲ႕တယ္” ဟူ၍လည္းေကာင္း မရိုးနိုင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း စေနာက္တက္ၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။

ေတြ႕ခ်င္သူ မီနွင့္က်ေတာ့ မၾကံဳ၊ မဆံုနိုင္ပဲ မီမဟုတ္ေသာ အျခားသူမ်ားနွင့္ေတာ့ ၾကံဳဆံုခြင့္ေပးေသာ ကံၾကမၼာကို မီနည္းနည္းေလးမွ မနာလိုခ်င္ပါ။ ၾကည့္ပါဦး မီကေတာ့ သြားသြားလာလာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးေမာရင္း တစ္ေနရာရာမွာမ်ား သူ႕ကို ေတြ႕ရေလမလားဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးျဖင့္ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ရွာေဖြခဲ႕ရသူ။ ပုန္းေနသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကံၾကမၼာ မ်က္နွာသာမေပးေတာ့ မီမွာ သူနွင့္ပါတ္သက္သမွ် သတင္းစကား တစ္စိတ္တစ္ေဒသေလးေတာင္မွ သိခြင့္၊ၾကားခြင့္ မရခဲ႕ရေပ။ မီ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ေတာ့ က်ယ္ဝန္းလွေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ မေတာ္တဆပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခဏတာေလးပဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ဆိုေသာ တဆင့္စကားေတြ ၾကားရတိုင္းမွာ မီသာ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္က်န္ခဲ႕ရသူပင္။

မၾကာေသးမီ တစ္ခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကပင္ ေမနွင့္မိုးတို႕ထံမွလည္း လွည္းတန္းမွာ သူကို ေတြ႕ခဲ႕ေသးေၾကာင္း မီထံသို႕ သတိတရ ဖုန္းဆက္ေျပာခဲ႕ေသးသည္ပင္။ ခဏဆိုမွ ခဏေလးမွ်သာဟု ဆိုသည္။။ သင္တန္းခ်ိန္ နားေသာအခိုက္မို႕ အခ်ိန္မရခဲ႕သလို ခဏေလးေတြ႕လိုက္ရေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ဘာအတြက္ ထိုေနရာမွာ ေရာက္ေနရျခင္းဆိုေသာ အဓိက အေျဖကို သိနိုင္ဖို႕ေတာ့ မလြယ္ကူခဲ႕ပါ။ အကယ္၍မ်ား သူသာ သင္တန္းတတ္ေနသူ တစ္ဦး ျဖစ္မည္ဆိုရင္လည္း မ့ီသူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဆံုနိုင္ေသးသည္ပင္။ ဒုတိယအၾကိမ္ မရွိေသာ သူနွင့္ ပါတ္သက္သမွ်သည္ မီ႕အတြက္ ခဏတာေလးမ်ား အျဖစ္သို႕ ေရာက္ရွိ သြားတက္စျမဲ။

ခ်စ္စြာေသာ မီသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သစၥာရွိရွိပင္ မီမပါေသာ္လည္း သူနွင့္ဆံုေလတိုင္းမွာ မီကိုယ္စား  ျမင္ကြင္းတစ္ဆံုး ေပ်ာက္သြားသည့္အထိ ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ေပးတက္သူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ လုပ္ရွားပံု၊ ဝတ္စားပံု၊ အေရာင္၊ အမ်ိဳးအစား ၊ သူတစ္ေယာက္တည္း ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာၾကည့္ကာ မီကို ျမင္ကြင္းအစမွ အဆံုး သူတို႕ျမင္ေတြ႕ခဲ႕ရညည့္ အတိုင္း ျပန္လည္ဖံုေဖာ္ ေျပာျပတတ္ၾကျပန္ေသးသည္။ သို႕ေပသည့္တိုင္ေအာင္ မီကလည္း မီကိုယ္တိုင္ သူနွင့္ ဆံုစည္းခြင့္၊ သူ႕ကိုေငးေမာခြင့္တို႕ကိုသာ အလိုက္မသိစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိဆဲ၊ ေတာင့္တေနမိဆဲသာ။ မီတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုပင္ ေမွ်ာ္လင့္၊ ေတာင့္တေသာ္ျငားလည္း တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေလးမွ်ေတာင္မွ သူနွင့္မီကို ထပ္မံၾကံဳဆံုခြင့္ မေပးေသာ ကံတရား၏ မ်က္နွာသာကို မီတစ္ေယာက္ ယေန႕တိုင္ နားမလည္နိုင္ခဲ႕ပါ။ ဘဝမွာ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါပဲ ျဖစ္ပါေစ သူနွင့္မီကို ၾကံဳဆံုခြင့္ေလး တစ္ၾကိမ္ေလာက္ေပးဖို႕ ဘုရားတြင္ ဆုေတာင္းမိသည္ကလည္း အခါခါ။ သို႕ေသာ္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ မီ့ဆႏၵေလး ျပည့္ဝလာမည္ကိုေတာ့ မီတစ္ေယာက္ မသိနိုင္ေသးပါ။

✿◆✿◆~♥~◆~♥~◆✿◆✿

အတိတ္ေန႕ရက္ တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ မိုးရြဲရြဲစိုတဲ႕ ေန႕ရက္မ်ားက စခဲ႕သလိုပင္ ယခုထိတိုင္ေအာင္လည္း မီအေတြးေတြကို မိုးေရမ်ားျဖင့္ စိုရြဲေစျပန္သည္။

✿◆✿◆~♥~◆~♥~◆✿◆✿

အစိုးမရေသာ ရန္ကုန္မိုး၏ ရုတ္တရက္ သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်လိုက္တဲ႕အတြက္ စာၾကည့္တိုက္သြားရန္ အေဆာင္ကူးဖို႕ ျပင္ေနေသာ မီတစ္ေယာက္ မေျပးရံုတမယ္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အနီးဆံုးရွိ တစ္ထပ္ေဆာင္ ေကာ္ရစ္တာေအာက္သို႕ ေျပးဝင္လိုက္သည္။ ေလေရာမိုးေရာ ပါသျဖင့္ မိုးခိုပါလွ်က္ မလံုသည့္သူလို ျဖစ္ေနေသာ မီတစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ တစ္ထပ္ေဆာင္၏ မိုးလြတ္ရာ အခန္းနံရံေဘးသို႕ မီ့ကိုယ္ေလးကို က်ံဳဝင္လိုက္ရတယ္။ ရုတ္တရက္မို႕ထင္သည္ မိုးေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေျပးအလႊား မိုးလြတ္ရာ ေျပးဝင္ခိုၾကတာမို႕ မိုးနွင့္အျပိဳင္ လွဳပ္ရွားမႈအားလံုးကလည္း ထိုခဏမွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္လို႕သြားသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မီ႕ျမင္ကြင္းထဲသို႕ အေတာ္ေဝးေဝးမွ အားကုန္ေျပးလႊားလာတဲ႕ သြယ္လ်လ် ခႏၶကိုယ္တစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ထားသလို အသားေရာင္ တီရွပ္လက္တို ဝတ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္  ဝင္ေရာက္လာခဲ႕သည္။ (အမွန္ဆို မီ႕ျမင္ကြင္းထဲတင္ မကပဲ  မီဘဝထဲသို႕ တိုင္ေအာင္ပင္ အသံတိတ္ ဝင္ေရာက္ လာခဲ႕ျခင္းဟု ဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ မွန္ေလမည္ပင္။)

မိုးသဲသဲ ေအာက္မွာ သူေျပးလႊားေနပံုက အနည္းငယ္ပင္ ပန္းခ်ီဆန္ေနသေယာင္။ မိန္းလမ္းမၾကီး၏ တစ္ဖက္တခ်က္မွာ အုပ္ဆိုင္းေနေသာ ေရတမာပင္ၾကီးမ်ား၊ မေလးရွား ပိေတာက္ပင္ၾကီးမ်ားမွ အကိုင္း၊ အလက္ေတြကလည္း ေလနွင့္အတူ ဘယ္၊ညာယိမ္းထိုးေနၾကသည္။ အေတာ္ေဝးေဝးက ၾကည့္ရံုျဖင့္ပင္ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ဆိုတာကို သိနိုင္တာမို႕ မီ့စိတ္ထဲက အေတြးျဖင့္ အနည္းငယ္ သြယ္လ်လြန္းသည္ဟု တစ္ကိုယ္တည္း မွတ္ခ်က္ေပး ေဝဖန္ကာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ မိုးလြတ္ရာ ေျပးဝင္ခိုလာေသာ သူက မီနွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္လိုက္ၿပီး  အနည္းငယ္ ကိုယ္ရွိန္သက္ကာ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ မိုးေရစက္မ်ားကို လက္ျဖင့္ ခါခ်လိုက္သည္။

မိုးေရစက္မ်ား တြဲခို၍ အနည္းငယ္ တြန္႕ေခြေနေသာ ဆံႏြယ္မ်ားကို လက္ျဖင့္သပ္ကာတစ္မ်ိဳး ေခါင္းယမ္းကာတစ္မ်ိဳးျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရွဳပ္ေနသည္မွာ တစ္ေလာကလံုးမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနသည့္အတိုင္း။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ႕ေလ်ာ့ေနဟန္ဟု ဆိုရေလမလား သို႕တည္းမဟုတ္ ဂရုစိုက္ဖို႕ မထားတတ္သူ တစ္ေယာက္ အသြင္ကဲ႕သို႕ ျဖစ္ေနတာမို႕ တမင္တကာဟု မဆိုနိုင္ေသာ္လည္း သူ႕ကို မီေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူထံမွ နီေစြး၍ ပါးလ်ပ္ေနေသာ နွုတ္ခမ္းပါးေလးကို သတိထားမိခ်ိန္ မိန္းမလွတစ္ဦးသာ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား စကားၾကြယ္လိမ္႕မလဲဟူေသာ အေတြးျဖင့္ တစ္ကုိယ္တည္း ျပံဳးမိရျပန္ေသးသည္။ ျဖဴနုေနေသာ အသားရည္ေပၚမွာ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ႕ မ်က္ခံုးတန္း နွစ္တန္းနွင့္ အနည္းငယ္ ေလးေထာင့္ဆန္ေသာ မ်က္နွာပိုင္ရွင္ကို ၾကည့္ကာ တိုင္းရင္းသား တစ္ဦးဦးျဖစ္ရမယ္လို႕ မီတစ္ေယာက္တည္း ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္္။ ျဖဴနုလြန္းေနေသာ သူ႕အသားရည္မ်ိဳးက ရန္ကုန္သူမီ႕အတြက္ေတာ့ မနာလိုခ်င္စရာပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ့သည္။

မီတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အေတြးျဖင့္ကိုယ္ တစ္ကိုယ္တည္း သေဘာက်မိရင္းမွ သူရဲ႕လွဳပ္ရွားပံုမ်ားကို ဘာရယ္ဟု မေသခ်ာပဲ အေသးစိတ္ ေငးၾကည့္လို႕ ေနမိသည္။ သြယ္လ်ေသာ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးစားမို႕ထင္သည္ သူဝတ္ထားေသာ ဂ်င္းပင္(လ္)ျပာသည္ အနည္းငယ္ ပြေယာင္းေယာင္း ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူနွင့္ လိုက္ဖက္ေနသလိုပင္။ ေရစက္မ်ားကို ခါထုတ္ၿပိးသြားေတာ့မွ သူက ဂ်င္းပင္(လ္)ေနာက္မွာ အရွည္လိုက္ မက်ိဳးသြားေအာင္ ေခါက္လွ်က္ထည့္ထားေသာ စာအုပ္ေလးကို ထုတ္ကာ ေရစိုမစို လွန္ေလွာစစ္ေဆး၍ မစိုတာ ေသခ်ာသြားေတာ့မွ ေခါက္ရိုးခ်ိဳးအတိုင္း အိတ္ထဲျပန္ထည့္ကာ အားလံုးေသေသသပ္သပ္ ျဖစ္သြားဟန္ျဖင့္ မီနွင့္ ဆန္က်င္ရာ ကန္တင္းရွိရာဘက္ကို တစိုက္မတ္မတ္ ထြက္ခြာေတာ့သည္။ သူ႕ေနာက္က်ာကို ျမင္ကြင္းတစ္ဆံုး ေငးၾကည့္ရင္းမွ မီ သတိထားမိလိုက္တာက လြယ္အိတ္မလြယ္တတ္ေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ မထင္မွတ္ပဲ သူက မီအေတြးထဲ စတင္စိုးမိုးလာခဲ႕ေတ့သည္။

အမ်ားနွင့္မတူ တမူထူးျခားေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ လြယ္အိတ္လြယ္ေလ့ မရွိေသာ သူ႕အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေျပျပေသာအခါမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း အားမနာလွ်ာမက်ိဳး မီ႕အား စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ျပန္လည္ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ ျပဳၾကသည္။ မယံုတဝက္ ယံုတဝက္ျဖင့္ ထင္ေၾကးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးကာ မီ႕ရဲ႕ စြဲလန္းမႈကို ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာခဲ႕ၾကတယ္။ အခ်ိန္တစ္လ နီးပါးရွိသည့္တိုင္ေအာင္ သူနွင့္မီ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ မဆံုျဖစ္တဲ႕အခါ မီကိုယ္တိုင္လည္း အားေလ်ာ့လာခဲ႕သည္။ သူ႕ကို မီတို႕ေက်ာင္းက မျဖစ္နိုင္ဘူးရယ္လို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက မွတ္ခ်က္ေပးၾကသလို အျခားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ အလည္လာေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမည္ဟုဆိုကာ တစ္ရြာသားကိုမွ စြဲလန္းမိေလျခင္းရယ္ ဟူ၍လည္း မီ႕ကို အျပစ္တင္ၾကျပန္ေသးသည္။ သို႕ေပသည့္တိုင္ေအာင္ မီကေတာ့ ယံုၾကည္ေနမိဆဲ။ မီေတြ႕လိုက္ေသာ ေခါက္ရိုးက်ိဳး စာအုပ္ေလးက မီ႕တို႕ဌာနက ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္ေလးမို႕ သူ႕က ဒီေက်ာင္းမွာပဲ ရွိေနလိမ္႕မည္ဟုပင္ အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ေနခဲ႕မိဆဲသာ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မည့္သို႕ပင္ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေအာင္ ေျပာခဲ႕ၾကပါေစ မီကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အားေလ်ာ့စိတ္ပ်က္ျခင္းကင္းစြာပင္ ေနရာအနွံ႕မွာ သူ႕ပံုရိပ္ေလးကိုသာ ရွာေဖြေနမိဆဲသာ ျဖစ္သည္။

✿◆✿◆~♥~◆~♥~◆✿◆✿

မီ့ ယံုၾကည္မႈေတြကို သက္ေသတည္ေစေသာ ေန႕ေလးတစ္ေန႕။ ထိုေန႕က ေန႕လည္စာ နားခ်ိန္မို႕ မီတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ထိုုင္ေနၾက ကန္တင္းမွာ ထိုင္ေနခ်ိန္ မီတို႕နွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္ဆိုင္မွာ သူက အခန္႕သား ထိုင္လို႕ေနသည္။ သူ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရေသာ တဒဂၤ မီတစ္ေယာက္ အသက္ရႈ ရပ္မတက္ပါပဲ။ မီ့ ေျခဖ်ား၊လက္ဖ်ားေတြလည္း ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ေအးခဲလို႕ သြားရသည္။ သူနွင့္ ပါတ္သက္လာလွ်င္ မီသည္ ထိုကဲ႕သို႕လည္း စိတ္လွဳပ္ရွားျခင္းတို႕ျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း ရွဳပ္ရွက္ခက္ေနတက္ေသးသည္။ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေသာ သူ႕ဝိုင္းမွာလည္း မီ႕တို႕လိုပင္ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္။ မရည္ရြယ္ပဲ သူနွင့္မီက မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕လွဳပ္ရွားပံု အားလံုးကို မီ႕ျမင္ကြင္းထဲမွာ ပီသရွင္းလင္းစြာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရသည္။ ပ်ားပန္းခက္မွ် မ်ားျပားလွေသာ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားမ်ား ၾကားထဲမွ သူ႕ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိ လိုက္ရတဲ႕အတြက္ ၾကည္နႈးမႈအေပ်ာ္နွင့္အတူ ထိုအခ်ိန္က မီရဲ႕ ေက်ာင္းတတ္ခ်ိန္ေတြလည္း အလွပဆံုး  ျဖစ္ေစခဲ႕သည္။

သူ႕ကို မီတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပဲ မီ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပါ သတိထားမိလာခ်ိန္မွာေတာ့ မီတို႕သူငယ္ခ်င္း တစ္စု၏ တစ္ေန႕တာ စကားဝိုင္းေလးမွာ သူ႕အေၾကာင္းေတြကလည္း စိုစိုေျပေျပ ပါဝင္လို႕ေနသည္။ ဥပမာအားျဖင့္  သူ၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ၊သူဝတ္ထားလာေသာ တီရွပ္အေရာင္၊ ဂ်င္းပင္(လ္) အေရာင္၊ အတန္းခ်ိန္နီးမွ ေရာက္လာတတ္ေသာ သူ႕အမႈအက်င့္ စသည္ျဖင့္ ေဝေဝဆာဆာ ရွိေနတက္စျမဲပင္။ အမွန္တိုင္း ဝန္ခံရစတမ္းဆို အတန္းခ်ိန္ အျပည့္တတ္ေသာ သူ႕အေၾကာင္းကို သိခဲ႕ရခ်ိန္မွစ၍ မၾကာခဏ အတန္းလစ္တတ္ေသာ မီတို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုလည္း အတန္းခ်ိန္ မွန္လာခဲ႕ရသည္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းထဲ ဆိုေသာ္လည္း ေမဂ်ာမတူ၊ အတန္းခ်ိန္မတူၾကေသာ မီတို႕သူငယ္ခ်င္း ၅ေယာက္စလံုး ေက်ာင္းတတ္၊ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္နွင့္ ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္တို႕မွာ အေဆာင္တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႕  ကူးလူးဆက္သြယ္ရင္း ေမဂ်ာတူေတြလိုပင္ တပူးပူးတတြဲတြဲ ရွိတက္ၾကသူမ်ားမို႕ အတန္းခ်ိန္နိးလာမွ သက္ဆိုင္ရာ အခန္းေတြကို အေျပးအလႊား တတ္ၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။

ထားဝယ္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာသူက ျမန္မာစကားေျပာရာမွာ အေတာ္ေလးပင္ ဝဲေနတက္သည္။ သူ စကားဝဲလြန္း၍ ဘာေျပာလိုက္မွန္း နားမလည္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ အစသန္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ မီ႕မွာ ေခါင္းမေဖာ္နိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရေသးသည္။ သူ႕နွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကလည္း ထားဝယ္သားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္မို႕ ကန္တင္းသြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ မီတို႕နွင့္ အဖြဲ႕လိုက္ ေရွ႕ေနာက္ ၾကံဳၾကတဲ႕အခါတိုင္း တဖြဲ႕နွင့္တဖြဲ႕ အျပိဳင္ စေနွာက္ၾကေသာ္လည္း မီတို႕အားလံုး ထားဝယ္သံဝဲဝဲကို နားမလည္တဲ႕အခါ အေတာ္ေလးပင္ အခက္ေတြ႕ၾကရျပန္သည္။ ကိုယ့္စကားနွင့္ကိုယ္ နားလည္သလို စေနာက္ၾကရင္း ရင္းနွီးမႈဟု မဆိုနိုင္ေသာ မ်က္မွန္းတန္းမိရံုျဖင့္ တစ္ဖြဲ႕ကိုတစ္ဖြဲ႕ သတိထားမိလာခဲ႕ၾကသည္။ ထိုထက္မပိုေသာ ရင္းနွိးမႈမ်ားနွင့္ မီဘက္ကလည္း သူမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း တိတ္တဆိတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေငးေမာရေသာ အေျခေနမွ မတိုးတတ္လာခဲ႕သလို သူ႕ဘက္ကလည္း မီနွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကို ေပ်ာ္တတ္စတတ္ေသာ အုပ္စုတစ္စုဆိုေသာ အသိထက္ ပိုမလာခဲ႕ေပ။

မီ႕ဘက္မွ သူ႕ကိုတိတ္တခိုး ေငးေမာခြင့္ထက္ ပို၍ မေမွ်ာ္လင့္မိေသာ္လည္း မီ့ျမင္ကြင္းထဲမွ သူ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားမည္ကိုေတာ့ မီ စိုးထိတ္ခဲ႕ရသည္။ နီးစပ္ဖို႕အထိ မရည္ရြယ္ခဲ႕ေသာ္လည္း သူနွင့္ပါတ္သက္ေသာ ဆႏၵေလးတစ္ခုက မီ႕ရင္ထဲမွာ အသင့္အေနအထားျဖင့္ တည္ရွိ၍ ေနခဲ႕ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက စၿပီး ေငးၾကည့္ခြင့္ေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာ မရရွိေတာ့မွာကို မီတစ္ေယာက္ ၾကိဳတင္ ေတြးပူေနတတ္ခဲ႕ရသည္ပင္။

✿◆✿◆~♥~◆~♥~◆✿◆✿

မၾကာမီမွာ မီ့အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမေလး အသစ္တစ္ေယာက္က ရလာခဲ႕သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူမေလးက ထားဝယ္မေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႕သလို ဘိတ္သူ၊ဘိတ္သားခ်င္းမို႕ သူနွင့္ပါ ရင္းနွီးကၽြမ္းဝင္တဲ႕အခါ က်ိတ္ၿပီး ေပ်ာ္ရြင္ခဲ႕ရသူက မီပင္။ သူ႕အေၾကာင္းေတြကို မီ႕အတန္းေဖာ္မေလး ဆီကေနတဆင့္ မီသိခြင့္ ရလာတဲ႕အခ်ိန္ကစၿပိး သူ႕အေပၚမွာ မီတစ္ေယာက္ ေလးစားမႈလည္း ပိုလာခဲ႕ရသည္။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမေလးက စုစံဟူေသာ ခ်စ္စရာ အမည္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသလို သြက္သြက္လက္လက္ ရွိလွသည္။ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာလွပလြန္းသလို ေခာတ္မီွ အသံုးေဆာင္ေတြထဲမွာ ေသေသသပ္သပ္ ေက်ာ့ရွင္းေနတတ္သူ တစ္ဦးျဖစ္သလို လူတစ္ေယာက္ ခ်စ္ေအာင္လည္း တီတီတာတာ ခၽြဲႏြဲ႕တတ္သူတစ္ဥိးပင္။ အတန္းမွန္မွန္ တက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မီ့ကို ခ်စ္စဖြယ္ခၽြဲရင္း အတန္းလစ္တတ္သူေလး ပီပီ ခဏတျဖဳတ္သာ ေက်ာင္းလာတတ္ၿပီး အေတာ္ၾကာၾကာ ေပ်ာက္ေနတတ္သူပင္။

ေငြေၾကးျပည့္စံုပံု ရသလို ထင္သလို သံုးစြဲခြင့္ေတြ ပိုင္ပိုင္ရေနေသာ အဆိုးမေလး စုစံအတြက္ေတာ့ သူက စိတ္ပုတ္ သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ မီသိခြင့္ရခဲ႕ျပန္သည္။ ျခိဳးျခံေခၽြတာ၍ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ေနထိုင္တတ္ေသာ သူ႕၏ စည္းစနစ္က်မႈသည္ ထင္သလိုက်ဲေနသလို သူမေလးအတြက္ေတာ့ ဘဝက်ခ်င္စရာ ရွိမွာမဟုတ္တာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ေနေပလိမ္႕မည္။ အခ်ိန္တိက်မႈ၊ အေပါင္းသင္းမ်ားေသာ္လည္း အတန္းမွန္ စာက်က္မျပတ္ေသာ သူ႕ကို မီအပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကလည္း အသိမွတ္ျပဳခဲ႕ ၾကရသည္ပင္။ သူမေလးေပးေသာ သူ၏ နာမည္ေျပာင္ကို အစြဲျပဳၿပိး မီတို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကလည္း သူ႕နာမည္ရင္း သိေသာ္လည္း “ စိတ္ပုတ္” ရယ္လို႕ နားလည္မႈျဖင့္ သူ႕ကို အမည္ေပး ကင္မြန္းတပ္ခဲ႕ၾကသည္။ မတိုင္ပင္လိုက္ရဘဲ သူကလည္း အလိုလိုပင္ “ မီရဲ႕ စိတ္ပုတ္” ဆိုေသာ ဘြဲ႕ထူးေလးျဖင့္ မီတို႕ ေက်ာင္းတတ္ခ်ိန္ေတြမွာ အေတာ္ေလး ေရပန္းစားလာခဲ႕သည္္။ မိန္းခေလးမို႕ ေစာင့္စည္းရမည္ ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ မဟုတ္ေသာ္လည္း မီကိုင္တိုင္က သူ႕ကိုေငးေမာခြင့္ထက္ ပိုၿပီး မေတာင့္တခဲ႕သည္မွာလည္း အမွန္တရား တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလသည္။

တစ္ခါတရံ သူေက်ာင္းမလာေသာ ရက္ေတြမွာ ေနေကာင္းပါေစလို႕ တိတ္တခိုး ဆုေတာင္းမိရင္းမွ မီျမင္ကြင္းထဲသို႕ သူေရာက္လာဖို႕အတြက္ စိတ္ေစာေနမိတတ္ျပန္သည္။ မီလိုပင္ သူလည္း ခံစားသိရွိေန၍လား မဆိုတက္ေခ်။ သူေက်ာင္းျပန္တတ္သည့္ ရက္ေတြမွာဆို မီအတန္းေရွ႕သို႕ မေရာင္မလည္ သူေရာက္လာတက္သည္။ အမွန္စင္စစ္ သူက မီရွိရာ အတန္းသို႕ ေရာက္ဖို႕ ခဲယဥ္းသူတစ္ေယာက္မွ်သာ။ မီ႕အတန္းထဲတြင္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိေနသည့္အတြက္ လာမည္ဆိုက လာနိုင္ေသာ္လည္း လာေလ့မရွိတတ္ေသာသူ႕ကို ထိုသို႕ေသာ ရက္မ်ားမွာေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို လာေတြ႕သလိုနွင့္ မီအတန္းေရွ႕သို႕  ေရာက္လာတက္ေသာ သူ႕၏ စာနာမႈဟု ဆိုရမည္လား မေျပာနိုင္ေသာ အလိုက္သိမႈကျဖင့္ မီ႕ရင္ကို ေက်နပ္ျခင္းတို႕ျဖင့္ ေႏြးေထြးေစခဲ႕ျပန္သည္။

သူေရာက္လာခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မီက သူ႕ကိုမေတြ႕ဘဲ စာလုပ္ေနခ်ိန္မ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္ ေဘးမွသူငယ္ခ်င္းနွင့္ စကားေကာင္းေနေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးမ်ားတြင္မေတာ့ မီျမင္ကြင္းေရွ႕မွာ အေခါက္ေခါက္အခါခါ လမ္းေလ်ာက္ျခင္းျဖင့္ မီရဲ႕ သတိထားမႈကို အရယူတတ္ေသာ သူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။ သူ႕ကို မီ ျမင္ေတြ႕သြားၿပီဆိုမွ စိတ္ခ်ဟန္ျဖင့္ သူ႕အတန္းဘက္သို႕ ထြက္သြားတတ္ေသာ သူ႕ေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ရင္း မီမွာ အေသးအမႊား သူရဲ႕ အျပဳမႈအတြက္ ေက်နပ္ခဲ႕ရသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လို႕လာခဲ႕ရသည္။ ထိုသည္ပင္ စကားလံုးမ်ား မလိုအပ္ေသာ မီတို႕နွစ္ေယာက္၏ အသံတိတ္ တုန္႕ျပန္မႈေလးမ်ားဟု ဆိုနိုင္သည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူ႕ကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာ တစ္ခဏေလးသည္လည္း မီ့ရင္မွ အပူမိးမ်ားကို တစ္ဟုန္တည္း ျငိမ္းေအးသြားေစျပန္သည္။

တခါတရံ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲ သူ႕ကိုမေတြ႕သည့္ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ရွာေဖြေနဆဲ မီအၾကည့္မ်ားကို သူက နားလည္စြာျဖင့္ မ်ားျပားလွေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားမွ ရုတ္တရက္ထၿပိး မတ္တပ္ရပ္လိုက္သလိုမ်ိဳး၊ တစံုတရာ ရွာေဖြသလို စသည့္ အျပဳမႈမ်ိဳးမ်ားျဖင့္ မီရဲ႕ရွာေဖြမႈကို သူကအလိုက္တသိ အဆံုးသတ္ ေပးတက္ျပန္ေသးသည္။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ သူနွင့္မီတို႕ နွစ္ဦးစလံုးသည္ ခ်စ္သူမ်ားကဲ႕သို႕ တရားဝင္ ခ်စ္ကၽြမ္းမဝင္ ခဲ႕ၾကေသာ္လည္း တစ္ဦး၏ အၾကည့္မွာ တစ္ေယာက္က ေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ႕ ဖူးၾကသည္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ 

✿◆✿◆~♥~◆~♥~◆✿◆✿

ဒီလိုနွင့္ပဲ မီတို႕လည္း ေနာက္ဆံုးနွစ္သို႕ ေရာက္လာခဲ႕ၾကသလို နွစ္ၾကိးေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းနွင့္ ခြဲခြာရေတာ့မည္ဆိုေသာ အသိျဖင့္ အတန္းရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ စာသင္ခန္းတြင္ တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္သူမ်ား ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာၾကသည္။ ယခင္ထက္ပို၍လည္း အတန္းသားအခ်င္ခ်င္း ရင္းနွီးမႈ ရွိလာၾကသလို အခ်ိန္ျပည့္ အတန္းထဲတြင္ ရွိလာၾကေသာေၾကာင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ပိုမို ရင္းနွီး ကၽြမ္းဝင္လာခဲ႕ကာ ေက်ာင္းေပ်ာ္ေသာ ေက်ာင္းသားၾကိးမ်ားအျဖစ္သို႕ ေရာက္ရွိခဲ႕ၾကသည္။ ေက်ာင္းနွင့္ပါတ္သက္ေသာ လူမူေရး လွဳပ္ရွားမ်ားတြင္ ပါဝင္ လွဳပ္ရွားခဲ႕ၾကၿပိး မီတို႕အားလံုး၏ အေတြး၊ စိတ္ကူးမ်ားထဲတြင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးနွစ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ထံုးစံအတိုင္း အမႈမဲ႕အမွတ္မဲ႕ ျပဳမႈခဲ႕သမွ် အရာတိုင္းဟာ သတိရေနစရာ၊ အမွတ္ရစရာမ်ားအျဖင့္ ျပည့္နွပ္လို႕သာ ေနေလေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးဟာလည္း အလိုအေလွ်ာက္ လြမ္းေမာဖြယ္ရာအတိ ျဖစ္လို႕ေနသည္မွာ ထူးဆန္းလြန္းလွသည္ပင္။ ေလေတြအရမ္းတိုက္ေသာ အခါမ်ိဳးမ်ားတြင္လည္း လြမ္းမိသလိုလို၊ မိုးၾကိးသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္လည္း ငိုရမလို ရယ္ရမလို၊ က်ဲက်ဲေတာက္ ပူေနေသာ ေႏြ၏ အပူရွိန္ကိုလည္း မညည္းျငဴနိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အရာအားလံုး ခ်စ္ျခင္းတို႕ျဖင့္ လြမ္းေမာစရာ ျပည့္နွပ္လို႕ေနေလေတာ့သည္။ မရည္ရြယ္ခဲ႕သည္ မွန္ေသာ္လည္း သူထံမွ မီ့တသက္တာလံုးအတြက္ မေမ႕နိုင္စရာ အမွတ္တရမ်ားနွင့္ လြမ္းေမာစရာေတြကိုလည္း ေက်ာင္းေတာ္ၾကိးနွင့္အတူ ရရွိခဲ႕ျပန္သည္။ တစ္ေန႕ မီအတြက္ ေၾကကြဲစရာဟု ဆိုနိုင္ေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ေဆာင္ညင္းလာခဲ႕သူတစ္ေယာက္က  ခ်စ္လွစြာေသာ မီသူငယ္ခ်င္းမေလး သဲပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

 “မီေရ .. မင္းရဲ႕ စိတ္ပုတ္ေတာ့ ေကာင္မေလး ရေနၿပီကြ သိလား… မီေလာက္ေတာင္ မေခ်ာပါဘူးကြာ ကိုယ့္အထင္ေတာ့ သူေလးက ထားဝယ္သူေလးပဲ ျဖစ္ရမယ္ … ဟိုေန႕က မိန္းလမ္းမၾကိးမွာ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး လမ္းေလ်ာက္သြားတာ ကိုယ္ေတြ႕လိုက္တယ္.. ၿပိးေတာ့ သူ႕လက္ထဲမွာ ပိုက္ထားတာ ေကာင္မေလးရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ထင္တယ္ကြ.. လမ္းေလ်ာက္သြားပံု ၾကည့္ရတာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ..”

သဲရဲဲ႕ စကားတစ္ခြန္းဟာ မီ႕ကို အလြမ္းၾကီး လြမ္းသြားေစခဲ႕သည္။ မီကေတာ့ “ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား” ဆိုေသာ မေရမရာေသာ ယံုၾကည္မႈ တစ္ခုေၾကာင့္ပင္ သဲကို ျပန္မေမးျဖစ္ခဲ႕ေပ။ အျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း မီ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးစြာျဖင့္ “မျဖစ္နိုင္ပါဘူး သဲရယ္၊ မင္းကလည္း…သူငယ္ခ်င္း ေနမွာပါ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူတို႕က သူတို႕နယ္သား အခ်င္းခ်င္းဆို ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလို ရင္းနွီးတတ္ၾကတာပဲဟာ..” ဟု တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ကာကြယ္ေျပာဆို ေပးခဲ႕ၾကေသးသည္ပင္။ မီ့ ခံစားမႈကို နားလည္စြာျဖင့္ သက္သာေစဖို႕ရန္ ေဖးမအားေပးခဲ႕ေသာ္လည္း မီကေတာ့ အျပံဳးျဖင့္ပင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို နားလည္စြာျဖင့္ ျပန္လည္ နွစ္သိမ္႕ခဲ႕ရေသးသည္။ သူနွင့္ပါတ္သက္၍ ေက်နပ္မႈတစ္ခုတြင္ ထိုသို႕ျပဳမႈနိုင္ေသာ အျပဳမႈတစ္ခုသည္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္ရသည္။

 “ အိုကြာ…. သူခ်စ္သူရေတာ့ေရာ .. ဘာျဖစ္တာမွတ္လို႕ကြာ… မီနဲ႕ သူက ခ်စ္သူေတြမွ မဟုတ္ခဲ႕ၾကတာ..ေက်ာင္းပဲ ေနာက္ဆံုးနွစ္ ေရာက္ေနၿပီ သူက ၾကင္ယာ ေတြ႕သြားတာပဲ ..မီက  သူ႕ကို Congratulation ေတာင္ လုပ္ရဦးမွာ …” ဟု ဘာမွ မျဖစ္ခဲ႕သလို ျပန္လည္ ေျဖနိုင္ခဲ႕ေသာ္လည္း မီရင္ထဲမွ အတိမ္အနက္ကိုေတာ့ မီကိုယ္တိုင္ အသိခဲ႕ဆုံးပင္ မဟုတ္ပါလား။ သို႕ေသာ္ျငားလည္း မီဘက္မွ တက္စြမ္းနိုင္ေသာ အရာမဟုတ္သည္ကိုလည္း နားအလည္ဆံုးသူသည္ မီ့အျပင့္ နွစ္ေယာက္ရွိနိုင္လိမ္႕မည္ဟုလည္း မထင္ေပ။ ဒီလိုနွင့္ပဲ မီနွင့္ဆန္႕က်င္ရာအရပ္သို႕ သူ႕ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္ခ်က္ ေျပာင္းသြားသည့္အခါမွာေတာ့ အလိုက္သိစြာျဖင့္ တိုးတိတ္ေၾကကြဲျခင္း သည္သာပင္ မီရဲဲ႕အေဖာ္အျဖစ္ တိုးဝင္လာခဲ႕ရသည္။

✿◆✿◆~♥~◆~♥~◆✿◆✿

Third Year Second Semester ေျဖခါနီးၿပီးမို႕ မီတို႕အားလံုး အလြမ္းအေဆြးေတြကို ခဏဖယ္ထားကာ စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္လံုးပန္း ၾကရျပန္သည္။ ဗိုက္ဗာေျဖဖို႕အတြက္ ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ၾကရသလို ဖီးလ္ဆင္း ၾကရတာကလည္း တစ္မ်ိဳး၊ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြကို စာၾကည့္တိုက္မွာ တစ္ေနကုန္ ရွာေဖြၾကရင္း သက္ဆိုင္ရာ အပိုင္းလိုက္ တာဝန္ခြဲေဝ ယူထားၾကေသာ အပိုင္းကိုယ္စီကို တာဝန္ေက်ျပြန္ရန္နွင့္ စာေမးပြဲၾကီးကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ျဖတ္သန္းနိုင္ၾကဖို႕ ကိုယ္စီ ၾကိဳးစားေနၾကေသာအခ်ိန္။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးသည္ ေဆာင္း၏ အေငြ႕သက္တို႕ျဖင့္ ေအးစိမ့္ေနေသာ္လည္း မီတို႕ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရင္မွ အပူလိွဳင္းတို႕ျဖင့္ ေဆာင္းကို အံ႕တုလို႕ ေနခ့ဲဲၾကသည္။

မနက္ခင္း၏ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ဥထဟိုသြားလာေနေသာ မိန္းလမ္းမၾကိးေပၚမွ ရွဳပ္ေထြးလွေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားကို မီတစ္ေယာက္ အမွတ္မထင္ ေငးေနမိခိုက္ မီျမင္ကြင္းထဲသို႕ တစိုက္မတ္မတ္ ဝင္ေရာက္လာေသာသူ႕ကို မီမလြဲေရွာင္နိုင္ပဲ ယခင္အခ်ိန္မ်ား ကဲ႕သို႕ပင္ ေငးေမာၾကည့္ေနမိခဲ႕သည္။ အလြတ္ရေနေသာ သူ႕စတိုင္မ်ားစြာထဲမွ တစ္ခုျဖစ္ေသာ ဂ်င္းပင္(လ္)ျပာနွင့္ တီရွပ္လက္တို အျပာနုေလးကို လိုက္ဖက္လွစြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စည္းခ်က္က်က် လွမ္းေလ်ာက္၍ လာေနသည္။ ပံုမွန္ေလွ်ာက္ေနက်ထက္ အနည္းငယ္ ေနွးေကြးေနတာကို သတိထားမိခ်ိန္မွာမွ သူနွင့္အတူ ေဘးခ်င္းယွဥ္ ေလ်ာက္လာေသာ ေက်ာင္းသူေလးကို မီတစ္ေယာက္ သတိထားမိသြားရသည္။ ျပည့္ျဖိဳးေသာ မ်က္နွာဝိုင္း ပိုင္ရွင္မေလးသည္ အရမ္းအလွၾကီး လွသူမဟုတ္ေသာ္လည္း စြဲေဆာင္မႈ တစ္ခုရွိေနခဲ႕ သလိုပင္ ၾကည့္၍ပင္ ေကာင္းေနေသးသည္။ သူမသည္လည္း တိုင္းရင္းသူတစ္ေယာက္ဆိုတာ သိသာလွေသာ မ်က္နွာထားျဖင့္ ခ်စ္စဖြယ္ အတိရွိလွသလို ရိုးရာဝတ္စံုျဖင့္ တင့္တင္တယ္တယ္ သူမျပံဳးေနဟန္ကလည္း မီ့ကို ေက်နပ္မႈတစ္ခု ေပးလိုက္သလိုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။

နွစ္ဦးစလံုး၏ မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ ေက်နပ္ရိပ္၊ ၾကည္နႈးရိပ္မ်ားနွင့္ ေဆာင္းမနက္ခင္းေလးတစ္ခုကို လိုက္ဖက္လွစြာ အလွဆင္လွ်က္ မထင္မွတ္ဘဲ ျငိမ္႕ေညာင္းသာယာ ေနခဲ႕သည္ပင္။ ထိုတဒဂၤေလးသည္ အံၾသစရာေကာင္းလွစြာပင္ သူ႕အေပၚ စိတ္ဆိုး၊ နာက်ည္းစိတ္လိုမ်ိဳး ရွိမေနခဲ႕သလို သူ႕နံေဘးမွ လိုက္ဖက္လွစြာ အတူယဥ္လွ်က္ ရွိေနေသာ အမ်ိဳးသမီးေလးေပၚမွာလည္း မနာလို၊ မရႈစိတ္မ်ိဳး မီ့မွာ ျဖစ္ေပၚမေနခဲ႕သည္မွာလည္း အမွန္တရားတခုပင္ ျဖစ္သည္။ လမ္းေလ်ာက္ရင္း စကားေျပာေနရာမွ ရုတ္တရက္ဆိုသလို မီရွိရာ သံုးထပ္ေဆာင္ ပထမထပ္သို႕ အမွတ္တမဲ႕ မဟုတ္ေသာ တမင္တကာ ရွာေဖြမႈမ်ိဳးျဖင့္ မီကို ရွာေဖြေနျခင္းကို ခံစားမိခ်ိန္တြင္ေတာ့ အမွန္ပင္ မီ့ေျခေထာက္မ်ား ေခြက်သြားမတတ္ပင္ ျဖစ္ခဲ႕ရသည္။ ဝရံတာတစ္ခု၏ ေထာင့္က်က်ေနရာမွ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ မီံကိုေတြ႕ရွိသြားခ်ိန္မွာေတာ့  သူ႕မ်က္ဝန္းထဲမွ အမည္မေဖာ္နိုင္ေသာ မီနားမလည္နိုင္ေသာ အၾကည့္တစ္မ်ိုးျဖင့္ မ်က္လႊာခ်သြားေသာ သူ႕ရဲ႕ အျပဳအမႈကိုျဖင့္ မီတစ္သက္ မေမ႕နိုင္ခဲ႕သလို ထိုအၾကည့္ကပင္ မီ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႕ကို မေမ႕သြားေစဖို႕အတြက္ ဖမ္းစားခံလိုက္သည့္နွယ္ပင္။ ထိုတဒဂၤေလးသည္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ပင္ ေတြးေတြး မီ႕ရင္ကို နံုးေခြသြားတက္စျမဲပင္။

တစ္ကယ္ဆို မီတို႕နွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုမွ ပါတ္သတ္ခဲ႕ဖူးသည္ဟု ဆို၍ မရနိုင္ေသာ အေျခေနသက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး မ်က္မွန္းတန္းမိရံုသာ အဆင့္ရွိေသာ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား အဆင့္ထက္ ဘာမွ မပိုခဲ႕ၾကသည္မွာလည္း အမွန္ပင္။ မလံုမလဲဟန္ျဖင့္ မ်က္လႊာခ်သြားေသာ သူ႕မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့ မီကို အခ်ိန္တိုင္းမွာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ေယာက္ယက္ခက္ေစခဲ႕သလိုမ်ိဳး။ မီ့အေနျဖင့္လည္း သူ႕အေပၚ ဘယ္တုန္းကမွ် အျပစ္မျမင္ခဲ႕သလို သူထံမွလည္း မီ့ကို နာက်င္ေစဖို႕ တမင္ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကံရြယ္ခဲ႕ျခင္း မဟုတ္တာကို မီခံစား နားလည္ခဲ႕ရသည္ပင္။ သူ႕အေပၚထားသည့္ မ့ီရဲ႕ ေမတၱာတရားသည္ တည္ရွိေနဆဲျဖစ္သလို သူ႕ကိုလည္း တမ္းတေနမိဆဲ၊ သတိရေနမိဆဲပင္။ တစိုက္မတ္မတ္ျဖင့္ မီ့ ျမင္ကြင္းထဲကို လွလွပပ ဝင္ေရာက္ခဲ႕ေသာ ထိုမနက္ခင္းကို မီ႕တစ္ေယာက္တည္း ေက်နပ္စြာျဖင့္ ေငးေမာၾကည့္ေနမိကာ ျမင္ကြင္းထဲမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ အထိတိုင္ေအာင္ပင္ လုပ္ေနၾက အလုပ္တစ္ခုကဲ႕သို႕ ၾကည္နဳးစြာ ေငးၾကည့္ေနခဲ႕မိသည္။

“မီ ေလာက္လည္း အရပ္မရွည္ဘူး၊ မီလိုလည္း မလွပါဘူး၊ ၿပိးေတာ့ တိုင္းရင္းသူလည္း ျဖစ္ေသးတယ္ အဲ႕ေလာက္ၾကိး လွတယ္ ေျပာစရာ မရွိပဲနဲ႕ ..” ဟုဆိုကာ အျဖစ္ပ်က္ အားလံုးကို ျမင္လိုက္ရေသာ မိုးက မီဘက္က မခံမရပ္နိုင္ ျဖစ္ကာ အျပစ္တင္စကား ဆိုခ်ိန္မွာေတာ့ မီက အျပံဳးျဖင့္ မိုးကို နွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ “ အဲ႕လို.. မေျပာပါနဲ႕ကြာ ခ်စ္စရာေလးပါ ..သူလည္း မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ပဲေလ..ၿပိးေတာ့ သူေရြးခ်ယ္တဲ႕သူက က်န္တဲ႕အရာေတြ မရွိရင္ေတာင္မွ သူ႕ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြ အျပည့္အဝ ရရွိေနတဲ႕ အတြက္ သူ႕ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕ ကံအေကာင္းဆံုးနဲ႕ ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုး မိန္းခေလးပဲ”  ဟူေသာ စကားတို႕ျဖင့္ သူဘက္မွ ရပ္တည္ကာ ကူေျပာေပးခဲ႕သည့္ မ့ီပင္ မဟုတ္ပါလား။

“အိုကြာ…. ၾကည့္စမ္းပါဦး မီေျပာသလို မီနဲ႕သူနဲ႕ ဘာမွ ပါတ္သက္မႈ မရွိခဲ႕ဖူးဆို မီနဲ႕ ဆံုတဲ႕အခိုက္ ဘာလို႕မ်ား မ်က္စိမ်က္နွာ ပ်က္ရေလာက္ေအာင္ မူေတြပ်က္ေနရလဲ … ေျခလွမ္းေတြ မွားေနရတာလဲ .. အဲ႕ဒါကို ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ သူ မီ့အေပၚမွာ ရိုးသားခဲ႕တယ္ ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ဘူး မီ….”  လက္ေတြ႕မွာေတာ့  မီတစ္ေယာက္ မိုးနွင့္ ျပိဳင္၍ မျငင္းဆိုခဲ႔ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႔အေပၚအျမင္ေစာင္းတာမ်ိဳး မခံနိုင္ေသာ မီကပင္ “ဒါေပမယ့္လည္း…မိုးရယ္ မီတို႕က တရားဝင္ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ႕ၾကတာမွ မဟုတ္တာ.. သူ႕ကို မိုးစြပ္စြဲသလို သစၥာေဖာက္သူ တစ္ေယာက္လို႕ေတာ့ မီမသတ္မွတ္နိုင္ဘူး.. မီမွ မဟုတ္ဘူး မိုးတို႕ကိုလည္း အဲ႕လို သူ႕အေပၚ အဆိုးမျမင္ေစခ်င္ဘူး… မီနဲ႕သူက အရွင္းဆံုး ေျပာရရင္ စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုမွာေတာင္ အတူထိုင္ခဲ႕ဘူးတဲ႕ သူေတြ မဟုတ္တဲ႕အတြက္ …သူ႕လုပ္ရပ္က အဲ႕လိုစြပ္စြဲ ခံရဖို႕ မထိုက္တန္ခဲ႕ပါဘူး ..မိုးရယ္” ဟု ေလခ်ိဳေသြးကာ ေျပေလ်ာ့ခဲ႕ေပးခဲ႕ရေသးသည္။

မီဘက္မွ မခံနိုင္ျဖစ္ေန၍ စိတ္တိုေနေသာ မိုးကို မီက နားလည္ေပးနိုင္ေသာ္လည္း သူ႕အေပၚ အျပစ္တင္ေနသလို ဆိုေနတာကိုေတာ့ျဖင့္ သူ႕ကိုယ္စား မီက နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ႕ရေသးသည္။ တစ္ကယ္ဆို သူမသိနိုင္ေသာ္လည္း သူ႕ဘက္ကေန အျပည့္အဝ မဟုတ္ေတာင္ အနည္းငယ္ပဲ ျဖစ္ပါေစ သူ႕အေပၚ အျမင္ၾကည္ေစဖို႕ မီကာကြယ္ ေပးခဲ႕နိုင္တဲ႕အတြက္ မီ့ကုိယ္မီ ေက်နပ္ရသည္။ မိုးကေတာ့ မီ့ကို စိတ္လည္းဆိုး၊ ေဒါသလည္း ထြက္ကာ သနားလည္းသနား ဆိုသလိုပင္ အျပစ္ေတြ ဆိုေနရင္းမွ “ ေအးပါကြာ… သူေတာ္ေကာင္းမၾကီးရာ …မင္းကေတာ့ ဒါနဲ႕ပဲ တန္တဲ႕သူ ဆိုေတာ့ ဝဋ္ရွိသ၍ေတာ့ ခံလိုက္ဦးေပါ့”  ဟုဆိုတာ အတန္းထဲသို႕ မီ့ကို မေစာင့္ဘဲ ဝင္သြားေလေတာ့သည္။ မီကေတာ့ မိုးထင္သလို သူနွင့္ပါတ္သက္သမွ်ဟာ  ဝဋ္တစ္ခုရယ္လို႕ မခံယူခဲ႕သလို ဒါဟာ ဝဋ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ႕မယ္ဆိုရင္လည္း မီကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္လို႕ လက္ကမ္းယူခဲ႕ေသာ ဝဋ္အတြက္ ့ ေပ်ာ္ေနမည့္ သူပါဟုသာ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

✿◆✿◆~♥~◆~♥~◆✿◆✿

စာေမးပြဲၿပီး၍ ေက်ာင္းေတြလည္း ပိတ္သြားခဲ႕ၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း နယ္ျပန္သူမ်ားကလည္း ျပန္ၾကသလို၊ သင္တန္း ဆက္တက္သူ မ်ားကလည္း တက္ၾကသည္မို႕ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အဆက္သြယ္မ်ားလည္း ပ်က္ေတာက္သြားၾကကာ လူခ်င္းလည္း မစံုနိုင္ၾကသည္မွာလည္း ယေန႕ထိတိုင္ေအာင္ပင္။ မီတို႕ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္စလံုး က ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အဆက္သြယ္ မျပတ္ခဲ႕သလို နယ္ကလာေသာ မိုးကလည္း ရန္ကုန္မွာပင္ သင္တန္းတတ္ အလုပ္ဝင္တာမို႕ တစ္လတစ္ခါေတာ့ အနည္းဆံုး ဆံုျဖစ္ၾကသည္ပင္။ နွစ္သက္ရာ သင္တန္းကိုယ္စီ ေရြးခ်ယ္ တက္ေရာက္ၾကရင္း တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေရာက္ေနသည့္တိုင္ မီတုိ႕ ဆံုျဖစ္တိုင္းခ်ိန္တိုင္းမွာ သူအေၾကာင္းကို သတိတရ ျပန္ေျပာျဖစ္ေနဆဲ။ ခ်စ္စြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း မီအနားမွာ မရွိေပမယ့္ မီရဲ႕ တာဝန္ကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ယူကာ “မီရဲ႕ စိတ္ပုတ္” ကို ေတြ႕ရာအရပ္မွာ မီကိုယ့္စား ျမင္ကြင္းတဆံုး ေငးၾကည့္ေသာ တာဝန္ကို ေက်ျပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေပးတက္ၾကစျမဲ ။ မီ႕ထံသို႕လည္း အခ်ိန္မွန္ အစီရင္ခံတင္ျပေပးၾကစျမဲပင္။

မီမွာသာ သူနွင့္ မဆံုရေလျခင္း ၊လြဲရေလျခင္းရယ္ ဟူ၍ စိတ္ေမာျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သတိတရ ျဖစ္ေနခဲ႕ရသည္။ သူ႕အေပၚ စိတ္မကုန္နိုင္ေသာ မီကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ စေနာက္ၾကသည့္အခ်ိန္တိုင္းမွာေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ဟန္ျဖင့္ မီထံမွ “ ကိုယ္ အိမ္ေထာင္ဖက္ ေရြးတဲ႕အခါ သူ႕ကို ရည္စူးၿပီး ထားဝယ္သားတစ္ေယာက္ ရွာယူမယ္ကြာ..” ဟူေသာ ခပ္ရြတ္ရြတ္ အေျဖေၾကာင့္ ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အသံတိတ္ဆဲေရးမႈကို မီတစ္ေယာက္ ခံခဲ႕ရဘူးသည္ပင္။ “ အဲ႕လိုမဟုတ္လည္း ထားဝယ္မွာ အိမ္ေလးတစ္လံုး ဝယ္နိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္ ၿပိးရင္ ထားဝယ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး သူ႕ကို ရွာပံုေတာ္ဖြင့္မယ္..” ဟု မီဆိုေသာအခါ မိုးက “ သူက အိမ္ေထာင္က် ကေလးေတြနဲ႕ဆို ဘာလုပ္မွာလဲ မီရယ္ ေမာပါတယ္ကြာ..မင့္ဟာ…..ကလဲ ” စိတ္ပ်က္သလို ဆိုေလသည္။ “ အိုကြာ… အနည္းဆံုးေတာ့ သူက ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာနိုင္တယ္ေလ..”  ဟူေသာ မီရဲ႕ ေခ်ပမႈနွင့္အတူ မီ့ရဲ႕ စြဲလန္းမႈကို နိုင္ေအာင္ မေျပာနိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လက္ေလ်ာ့သြားမွ မီတစ္ေယာက္တည္း ကိုယ့္အေျပာကို ကိုယ္တိုင္ သေဘာက်ကာ ရယ္ေမာမိရသည့္အထိ္။  မီဆိုေသာ မီသည္ သူ႕အေပၚမွာ ထိုမွ်ေလာက္ပင္ နွစ္သက္သေဘာက် စြဲလန္းခဲ႕ရသူပင္ မဟုတ္ပါလား။

လက္ေတြ႕ဘဝဟာ မီစိတ္ကူးနွင့္ မီမွန္းထားခဲ႕သလို တစ္ခုမွ မျဖစ္လာခ့ဲပါ။ အမိေျမနွင့္ ေဝးကြာစြာ ေရျခားေျမျခား ေရာက္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ပင္ တေနရာရာတြင္မ်ား သူနွင့္ ျပန္ဆံုေလဦး မလားဆိုေသာ မထင္မရွား စိတ္ကူးကလည္း ယေန႕ထိတိုင္ မီ့တြင္ တည္ရွိေနဆဲ။ ထားဝယ္သား တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မည္ဟု စိတ္ကူးခဲ႕ေသာ မီ့ အေတြးမ်ားသည္လည္း ဆန္က်င္ဘက္ျဖစ္သြားရကာ  အထက္အညာသား တစ္ေယာက္ကိုမွ မီက ေရြးခ်ယ္မိရက္သား ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဒါကိုပင္ မီ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား သိၾကခ်ိန္မွာေတာ့ မီ့ကို တဟားဟား ေလွာင္ရယ္ ၾကျပန္ေတာ့သည္။ ကံတရားဟူသည္ အေကာင္းဆံုးေသာ မ်က္လွည့္ဆရာ တစ္ဦးဟူ၍ပင္ ဆိုၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ မီမွ မတတ္နိုင္ခဲ႕ဘဲနွင့္ မည္သို႕ ျဖစ္ေစရမည္ဟု ကံၾကမၼာကို အမိန္႕ေပး၍ရနိုင္မည္ မဟုတ္တာကို မီနားလည္ခဲ႕ျခင္းသည္သာ မီ့အတြက္ ေျဖသိမ္႔စရာ တစ္ခုအျဖစ္ ေက်နပ္ခဲ႕ရသူမွ်သာပင္။

✿◆✿◆~♥~◆~♥~◆✿◆✿

သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ ဆံုတိုင္း သူ႕အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တဲ႕အခါတိုင္းမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြက သတိတရျဖင့္ မီ့ကို စေနာက္တတ္ၾကသည္။ “မီရဲ႕ စိတ္ပုတ္ အေၾကာင္း ကိုယ္တို႕ေတြ မင္းရဲ႕ စက္မႈေက်ာင္းသားၾကိးကို ေျပာျပ လိုက္ရမလား..”  ထိုသို႕လည္း မၾကာခဏလည္း ျခိမ္းေျခာက္တတ္ၾကျပန္ေသးသည္။ မီကလည္း ေခသူ မဟုတ္သူပီပီ “ အို..ကြယ္ ေျပာလိုက္စမ္းပါ ..မီရဲ႕ စက္မႈေက်ာင္းသားၾကိးကေလ မီ့လိုမ်ိဳး စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္  ခံစားမႈေတြကို သိပ္အယံုအၾကည္ ရွိတာမဟုတ္ဘူးကြ… သူက လက္ေတြ႕သမားစစ္စစ္ၾကီး… ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ႕ မီရဲ႕ သံပတ္ေပးထားတဲ႕ စက္ရုပ္ တစ္ရုပ္ပါ ကြယ္ ..” ဟု အားက်မခံ ျပန္လည္ ေခ်ပျခင္းျဖင့္ အနိုင္ယူမိေနဆဲ။ သို႕ထိတိုင္္ မီသူ႕ကို သတိရမိေနဆဲ ၊ သူ႕အေၾကာင္း တဖြဖြ ေျပာမိေနဆဲ၊ လြမ္းေမာေနမိဆဲ၊ တမ္းတေနမိၾကဆဲ ဆိုတာ သူကေတာ့ျဖင့္ သိနိုင္မည္ မဟုတ္တာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

အတၱတစ္ခုဟုပင္ ဆိုရေလမလား မသိနိုင္ေသာ ဆႏၵတစ္ခုျဖင့္ မီ႕ကိုလည္း သတိတရ ရွိေနေစခ်င္ေသာ မီံ႕အေတြးမ်ားသည္ တခါတရံ ဒဏ္ရာေဟာင္းတစ္ခုလိုပင္ နာနာက်င္က်င္ ရွိေနတက္စျမဲ။ သူဘက္မွလည္း မီကဲ႕သို႕ အလားတူ မဟုတ္ခဲ႕ဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝရဲ႕ အမွတ္တရေတြ ထဲကမ်ား သတိတရ ရွိေနမလားရယ္ ဟူ၍ မေရရာေသာ အေတြးျဖင့္  မီတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိဆဲသာ။ မ်က္လႊာခ်သြားေသာ သူ႕မ်က္ဝန္းေတြက မီလြမ္းဆြက္ေနမိဆဲ၊ ထိုမ်က္ဝန္းေတြကပင္ မီကို ညေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ေရးပ်က္ ေစခဲ႕သည္မွာလည္း  ယေန႕အထိတိုင္ ပါပဲဆိုတာ သူတစ္ေယာက္ သိခြင့္ မရွိနိုင္သလို သူနွင့္ ၾကံဳဆံုခြင့္ရရွိခဲ႕မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ မီကေတာ့…  သူ႕ကို ျမင္ကြင္းတဆံုး ေငးေမာၾကည့္ ရံု …. မွ တပါး…….အျခား မရွိခဲ႕သူကလည္း မီတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္သာ။

Angelhlaing

11:04 PM (Austria)

Monday,August 26, 2013

(ဘေလာ့ေဒး အမွတ္တရ ျဖင့္ ေရးၿပီးသား ဝထၳဳတိုေလးျဖင့္ ဘေလာ့ဂါ အေပါင္းတို႕အား ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ နုတ္ခြန္း ဆက္သပါ၏။ :) )

ေလးစားစြာျဖင့္...

Posted in: ၀တၳဳတို