တိုက္စားခံရေသာ... ကမ္းပါးအကၡရာ

“ မေလး…ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္”

မပြင့္တပြင့္ အသံမွာ ရွက္ဟန္ေတြပါေနမွန္း မေလး မၾကည့္ေပမယ့္ ခံစားလို႕ရေနမွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ အေဝးၾကိးကို ေငးၾကည့္ေနေသာ မေလး၏ မ်က္ဝန္းမ်ား ေငးရီေနခဲ႕သလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႕ေပ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလျပင္းေၾကာင့္ ဆံႏြယ္ေအာက္က မေလး၏ မ်က္နွာဝင္းဝင္းေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္၏ ပင့္သက္ေမာေတြကို ခိုးယူလို႕ေနသည္။

ခဏအၾကာမွာေတာ့ ဝင္လုလုဆဲဆဲ ေနမင္းၾကိးနွင့္အျပိဳင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းေတြလည္း နီေစြးလာခဲ႕သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မေလးနွင့္ မ်က္နွာျခင္း မဆိုင္ရဲသူပီပီ ေက်ာခိုင္းအေနအထာျဖင့္ မေလးဆီမွ စကားသံတစ္ခ်ိဳ႕ကို နားစြင့္ေနခဲ႕မိသည္။ မေလးသည္လည္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကဲ႕သို႕ပင္ စိတ္လွဳပ္ရွားေနမလားဆိုေသာ အေတြး..တစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္။

“မေလး …အေစာကတည္းက ၾကိဳၿပီး သိေနခဲ႕ပါတယ္”

တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ဆိုတာထက္ တုန္ခါမႈအလ်င္းမရွိေသာ မေလးထံမွ စကားသံ အၾကားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ေတြ ညြတ္ေခြက်သြား လိုက္ခ်င္မိသည္။ အသံကိုပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ႕သူမို႕ ထင္သည္။ မေလး၏ မ်က္ဝန္းေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ သတိၱမရွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က မေလးနွင့္ ပါတ္သက္လာလွ်င္ ထိုထက္ ပိုၿပိး သတၱိေၾကာင္ ခ်င္သူပီပီ အျမဲပင္ အလြဲမ်ားစြာျဖင့္ ရွိေနတက္သူလည္း ျဖစ္သည္။

ေနာက္ထပ္ တစ္ခြန္းတစ္ေလမ်ား ဆိုဦးမလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ႕ေသာ္လည္း မေလးဆီကေတာ့ နုတ္ဆိတ္ျခင္း မ်ားျဖင့္သာ တိတ္ဆိတ္လို႕ ေနသည္။ ထိုေနရာမွ  ထြက္ခြာရနိုးနိုး၊ ဆက္ၿပီး ရပ္ေနရမလိုလိုနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ထံမွာ ခြန္အားမ်ားလည္း မဲ႕လို႕ ေနေလသည္။

ေနဝင္ရီ တေရာမို႕ ေလနုေအးတို႕ကလည္း အေျပးေသာ့လို႕ လာေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးတြင္လည္း ေလတိုးသံ သဲ႕သဲ႕နွင့္ တိုးလ်လ် သက္ျပင္းခ်သံ တို႕သာ ၾကီးစိုး၍ ေနေလေတာ့သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ၿပီ.. မေလး… ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္”

“ခဏေလး… မေလး တစ္ေယာက္ထဲ အရင္ ျပန္နွင့္လိုက္မယ္..”

ျပန္ၾကရေအာင္ဟု စ၍ ေျပာသူက ကၽြန္ေတာ္။ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ျဖစ္သြားသူက မေလး။ အေျပာနွင့္ အလုပ္ကို လက္ေတြ႕ အသံုးခ်ျပၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားေသာ မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ေလးမွေတာင္ ေစာင္းငဲ႕ မၾကည့္သြားခဲ႕ပါ။

ကၽြန္ေတာ့ကသာ ထြက္ခြာသြားေသာ မေလး၏ တလြင့္လြင့္ လွဳပ္ရွားေနေသာ ဆံႏြယ္ေတြနွင့္အတူ ေနာက္ေက်ာမွေန အရိပ္ေလး မွဳန္ျပျပ ျဖစ္သြားခ်ိန္ထိ ေငးေမာလို႕ ေကာင္းေနဆဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနဲေနခဲ႕တာလား…

ရွက္ေနခဲ႕တာလား..

မေသခ်ာေသာ ခံစားမႈမ်ားနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္…

တေျဖးေျဖးနွင့္ ေရတမာပင္ေတြ ယိမ္းေနေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေပၚက မေလး၏ အရိပ္ေလးကလည္း ေနဝင္ခ်ိန္ နွင့္အတူ တရိပ္ရိပ္ တိုးဝင္ ေပ်ာက္ကြယ္လို႕ သြားေခ်ၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုေနရာမွ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည့္အထိ တစ္ေရြ႕ကေလးေတာင္မွ မေရြ႕ျဖစ္ေသးေပ။ ထြက္ခြာသြားသူမွ ျပန္လွည့္မလာဘူးဆိုတာကို သိေနလွ်က္ျဖင့္ပင္ ဝိုးတဝါး ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်င္ေနေသးသူက ကၽြန္ေတာ္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

@@@@@@@@

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကို အဲ႕ဒီညေန စၿပီး အသက္သြင္း ခဲ႕တာပါလို႕  ဆိုရင္ “ မေလး ” တစ္ေယာက္ ယံုပါ့မလား…။

@@@@@@@@

ကၽြန္ေတာ္၏ အျဖစ္ပ်က္ေတြကို  မေလးတစ္ေယာက္ သိခဲ႕မယ္ဆိုလွ်င္ ယခင္လိုပင္ စိတ္ပ်က္ေနေလ ဦးမွားလား… ဆိုတာ မေသခ်ာေပမယ့္လည္း ေသခ်ာခဲ႕ ေနသေယာင္ေယာင္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုရမည္ ဆိုလွ်င္ တိက်၊ျပတ္သားတာကိုမွ မေလးက ၾကိဳက္နွစ္သက္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္လို အေတြးေတြကို ေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး ခိုင္ခံ႕ပါ့မလားဟူေသာ စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ စိုးရိမ္ေသာက ေရာက္ေနတက္သူ မဟုတ္ေသာ မေလးပင္ ျဖစ္သည္။

“ မေလး ကလည္း အခန္းဆက္နဲ႕ လြမ္းရမယ့္ အလုပ္မ်ိဳးဆို အိပ္မက္ထဲထိေတာင္ မက္ခြင့္ မျပဳခ်င္ဘူး..”

ဟု၍  ဆိုတက္သူမဟုတ္ပါလား။

ကၽြန္ေတာ္မွာသာ ခ်ီတံုခ်တံုျဖင့္ အေတြးနက္နက္ေတြကိုမွ အခန္းဆက္ဘြဲ႕ေတြ ေရးခ်င္ခဲ႕တဲ႕သူ ျဖစ္ခဲ႕ရသည္။ ယံုၾကည္မႈမွာ အနိမ္႕အျမင့္ ေလွကားတစ္ခု ရွိခဲ႕မည္ ဆိုပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္နွင့္ ပါတ္သက္ခဲ႕ေသာ ေလွကားတစ္ခုဟူသည္ မေလးအတြက္ေတာ ့ အဆင္းေလွကား တစ္ခုသာ ဲ ျဖစ္ခဲ႕ဟန္တူသည္။

အျပစ္ မဆိုခဲ႕ရက္ခဲ႕သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေသာ သူကလည္း မေလး၏ ယံုၾကည္မႈဆိုတာနွင့္ ထိုက္တန္ခဲ႕ေသာ သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႕တာလည္း ကိုယ္တိုင္ အသိဆံုးပင္ ျဖစ္သည္။

@@@@@@@@

တစ္ခါတရံ တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕လ်ားေနတဲ႕ တိမ္ေတြကို အေၾကာင္းမဲ႕ ထိုင္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္ခဲ႕သူက ကၽြန္ေတာ္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ ေတာင္ကမ္းပါးယံ တစ္ခုမွာထိုင္ၿပီး မေရာက္ဖူးေသးေသာ နက္ရွိဳင္းက်ယ္ဝန္းလွသည့္ ေတာနက္ထဲကိုမွ သြားဖို႕ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိသူ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။

 ထိုအေၾကာင္းေတြမ်ား သိရင္ မေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္ေနဦးမည္လား မဆိုတက္ေခ်။ အံ႕ၾသစိတ္ျဖင့္မ်ား ေငးေမာေနေလမလား မေသခ်ာ။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္အေတြးမ်ားနွင့္  “မေလး” နွစ္သက္ေသာ (Vanda၊ Spatholottis၊ Kagawara ၊ Dendrobium တို႕လို ) ရွားပါးသစ္ခြေတြကိုမွ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေယာင္ေယာင္ဝါးဝါးျဖင့္ ရွာေဖြေနမိတက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူရူးတစ္ေယာက္ ကဲ႕သို႕ပင္ တူေနေလသည္။

မေလး ေျပာျပေလ့ရွိေသာ ကမာၻ႕စီးပြားေရး က်ဆင္းမႈကို ဘယ္လိုတြန္းလွန္မလဲ ဆိုသည့္ ေဆြးေႏြးမႈမ်ိဳးထက္ ကၽြန္ေတာ္က သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈကို  ျပန္လည္စိုက္ပ်ိဳးမႈ ဆိုတာေတြနွင့္ အစားထိုးရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေဆြးေႏြးခ်င္ခဲ႕တာပါ။

 သစ္ပင္ေတြဟာ ကမာၻေျမၾကိး၏ အဆုတ္ေတြ ျဖစ္တဲ႕အေၾကာင္း၊ photosynthesis လို႕ေခၚေသာ သစ္ရြက္ေတြရဲ႕ အစာခ်က္လုပ္မႈ အေၾကာင္းေတြ မေလးသိေအာင္ ေျပာျပခ်င္ခဲ႕တာ…။

အဲ႕ဒါေတြနွင့္ စပ္ဆက္တဲ႕ ေရသံသရာ လည္ပံုေတြ၊ အျမဲစိမ္း သစ္ေတာေတြရဲ႕ အက်ိုးေက်းဇူးၾကိးပံုေတြ၊ ေျမဆီလႊာထိန္းသိမ္းဖို႕နဲ႕ သစ္ေတာေတြမွာ ရွိတဲ႕ ဇီဝျဖစ္စဥ္ မ်ိဳးစိတ္မ်ိဳးကြဲေတြရဲ႕ အေရးပါပံုအေၾကာင္းေတြ ၊ ဒါ့အျပင္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ အေရးၾကိးတဲ႕ အေၾကာင္း၊ ကမာၻ႕လူဦးေရရဲ႕ ရ၃% ဟာ ေျမေအာက္ေရကို အားကိုးအားထားျပဳေနရတယ္ ဆိုတဲ႕အေၾကာင္းအရာေတြကို   မေလးနဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်င္ခဲ႕မိတာ..။

“ ဘဝမွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵက ဘာလဲ … ”  

“ ေတာင္အေမရီကတိုက္ရဲ႕ အေမဇုန္ေတာၾကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မသိ၊ မျမင္ဖူးတဲ႕ ဇီဝမ်ိဳးစိတ္ေတြအေၾကာင္းေလ့လာခြင့္ ရခ်င္တယ္..”

ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကို ၾကားၿပိး ျပံဳးရံုျပံဳးေနေသာ မေလး၏ အေတြးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အူတူတူလူတစ္ေယာက္မ်ား ျဖစ္ခဲ႕ေလသလား မဆိုတက္ေခ်။  ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပ္ကို ညံ႕ခဲ႕သူပါ မေလး..။

“ မေလးနဲ႕.. အတူဆံုခ်င္တာ…”

ဟူေသာ  အေျဖမ်ိဳးဆိုလွ်င္ အခုခ်ိန္ခါမ်ိဳးမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္မ်ား ျဖစ္လာခဲ႕ေလမလားဟု ေတြးမိျပန္သည္။ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနွင့္ ကိုယ္…. တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ေမာ မိျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုရယ္ေမာသံမ်ားကေျခာက္ကပ္ကပ္ နိုင္လြန္းေန သေယာင္ပင္။

@@@@@@@@

ေရြ႕လ်ားေနေသာ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ေတြကို  ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီး အားက်တက္ျပန္ေသးသည္။ ေလ၏သယ္ေဆာင္ရာသို႕ အလိုက္သင့္ ေျမာပါရင္းမွ ပံုသ႑န္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းၿပီး လြင့္ေျမာ ေနခြင့္ရေသာ ဘဝမို႕ျဖစ္မည္ထင္သည္။ လုပ္ခ်င္ေသာ အလုပ္နွင့္ လုပ္ေနရေသာ အလုပ္ မကိုက္ညီေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္သြားခ်င္ခဲ႕ေသာ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း မေရာက္နိုင္ေသးေပ။

ေနဝင္ခ်ိန္လိုမ်ိဳး  ၾကည္လင္ေသာ ေကာင္းကင္ျပာျပာ ေအာက္မွာ  တိမ္ေတြ၊ ေတာင္တန္းေတြကို ေငးေမာရင္းျဖစ္ခ်င္ခဲ႕ေသာ ဆႏၵအပိုင္းဆမ်ားကိုသာ ေတြးေတာေနမိသည္။ ျငီးေငြ႕ျခင္း ဆိုသည္မွာ မနွစ္သက္ေသာ စိတ္၏တြန္းလန္မႈကို ခံစားရေသာ ဒဏ္ရာတစ္ခု ျဖစ္မည္ဆိုပါလွ်င္ ထိုဒဏ္ရာ ေပ်ာက္ဆံုးရန္အတြက္ေရွာင္တိမ္းျခင္းဆိုသည္မွာ ေဆးဝါးတစ္ခုျဖစ္သည္ဟု သိထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မၾကာခဏဆိုသလိုပင္ထိုကဲ႕သို႕ေသာ ေဆးဝါး လိုအပ္ျခင္းသည္ အျပစ္ဟု မဆိုသာပင္ မဟုတ္ပါလား။

ခ်စ္ျခင္းဟာ ဝဋ္ ဒုကၡလွလွ တစ္ခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ထိုဒုကၡထဲမွာမွ ေပ်ာ္ေနတက္ေသာ သတၱဝါတစ္ေကာင္ပင္ျဖစ္ေနေပလိမ္႕မည္။ သို႕ေပသည့္တိုင္ ခုေနခ်ိန္မွာ တစ္ေနေနရာရာမွာ မေလးနဲ႕ ထိပ္တိုက္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ဆံုေတြ႕ရမည္ ဆိုပါလွ်င္ ဆန္႕က်င့္ဘက္ အရပ္သို႕ ေရွာင္လြဲသြားမည့္သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္လိမ္႕မည္။

@@@@@@@@

ေန႕တစ္ေန႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနေသးသည္။

ထို႕ေန႕သည္ ..စေနေန႕လည္း ျဖစ္သည္။

ရံုးပိတ္ရက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း က်င့္သားရေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားက အလိုက္သင့္ နိုးထလို႕လာသည္။ ခ်မ္းစိမ္႕စိမ့္မိုးေအာင္ နုိးေနေသာ္လည္း မထျဖစ္ပဲ အိပ္ယာထဲမွ လူးလိမ္႕ေနမိေသာ မနက္ခင္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။မနက္မလင္းခင္ကတည္းက ရြာေနေသာမိုး၊ ေစြ၍ရြာေသာ စေနမိုးဟု ဆိုရမည္ပင္။

“ မိျငိမ္းခ်မ္းေလး .. ေနမေကာင္းဘူးကြယ္.. မိုးေတြကလည္းသဲလို႕ အဲ႕ဒါ ေဆးခန္းကိုမေခၚသြားခ်င္ဘူး မိုးမိရင္ ..ပိုဆိုးမလားလို႕...ေလ အဲ႕ေၾကာင့္ သားပဲ ဆရာဝန္သြားပင့္ေပးစမ္းပါကြယ္ ခ်က္ျခင္းေတာ့ ... ေဒါက္တာလည္း ၾကြလာနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး..ေဆးခန္းသိမ္းခ်ိန္ေလာက္မွ လာမယ္ဆိုလည္း ျဖစ္တယ္ သားကပဲ မွာခဲ႕ေပးေလေနာ္”

ပံုမွန္ဆို အိပ္ယာထဲမွာ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ္လည္း လူးလိမ္႕ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်စ္ေတာ္ ေခြးေလးေနမေကာင္း ျဖစ္သည္ဆိုတာေၾကာင့္ အိပ္ယာမွ လူးလဲထကာ မ်က္နွာသစ္၊ အဝတ္လဲ၍  မိုးသဲထဲသို႕ထီးတစ္လက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အိမ္က ထြက္ခဲ႕သည္။

သြားရမည့္ ဆရာဝန္အိမ္က မေဝးေသာ္လည္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ရမည္။ သည္းသည္းထန္ထန္ရြာေနေသာမိုးေၾကာင့္ ထင္သည္၊ လမ္းမထက္မွာ တစ္ခါတရံျဖတ္သြားေသာ ကားတစ္စီးတစ္ေလ မွတပါးကားလမ္းမ တစ္ေလွ်ာက္ လူသူကင္းမဲ႕စြာျဖင့္ မိုးေရစက္ေတြေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္၍ေနသည္။

“ ဟာ….”

ရုတ္တရက္ ျဖတ္ေမာင္းလာေသာ ကားအရွိန္ေၾကာင့္ထင္သည္၊ ကားလမ္းေပၚမွ ေရမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ရွပ္အက်ၤ ီတျခမ္းလံုးမွာ  ျမင္၍ မေကာင္းေအာင္ပင္ ရြံေရစက္တုို႕ျဖင့္ ေပေရသြားေတာ့သည္။ ျဖတ္တိုက္သြားေသာ ကားကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကားက ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ဘတ္ဂီယာသံုးၿပီး ေနာက္ျပန္ေမာင္းလာတာကိုတစ္ဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကားစီးနိုင္တဲ႕သူေတြထဲမွာလည္း တာဝန္ရွိစိတ္ ရွိသားပဲလို႕ေက်နပ္စြာ ေတြးမိရင္း ကၽြန္ေတာ္ျပံံဳးလိုက္ကာ ကားဆီသို႕ အၾကည့္ကို ပို႕လိုက္သည္။

“ဟင္… မေလး ပါလား”

“ေဟာ… ေစာေစာစီးစီး ဘယ္လိုလုပ္ လမ္းေပၚေရာက္ေနတာတုန္း..”

မေလးက ကားေပၚမွ ဆင္းကာ ကၽြန္ေတာ့္ထီးရိပ္ေအာက္သို႕ ခိုဝင္လာခဲ႕သည္။ မိုးသဲသဲ ေအာက္မွာလူနွစ္ေယာက္အတြက္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းက လံုျခံဳမႈ မေပးနိုင္ဘူးဆိုတာ နားလည္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကမေလးဘက္ကို ပို၍ ငဲ႕ေဆာင္းေပးလိုက္သည္။ နိးနိးကပ္ကပ္ နွလံုးခုန္သံနွစ္ခုကလည္း မိုးသဲနွင့္ အျပိဳင္။ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ႕အေနစဥ္မွာပင္ မေလးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚက မိုးေရစက္ေတြကို သူမလက္ဖဝါးတို႕နွင့္သပ္ခ်ေပးသလို သူမ နွဳတ္ဖ်ားမွလည္း ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ခဲ႕ၿပိး ျဖစ္ေသာ စကားတို႕ကို အစဥ္စီတက်တည္ျငိမ္စြာပင္ ဆိုေလသည္။

“ Sorry ..ပါ မိုး… မေလး  မိုးကိုပဲ နုတ္ဆက္ခ်င္လို႕ အလွ်င္လိုၿပီး ကားအျမန္ ေမာင္းခဲ႕တာ…”

“ နုတ္ဆက္မလို႕ ..ဟုတ္လား မေလး..  မေလးက..ဘယ္သြားမွာ မလို႕လဲ..”

“အင္း.. ဟုတ္တယ္ မိုး  ေနရာသစ္တစ္ခုကို သြားဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ..ဘယ္ေန႕ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေသခ်ာတဲ႕ ေနရာသစ္ကို မသြားခင္ မိုးကို နွဳတ္ဆက္ခဲ႕ခ်င္တယ္..ဒီအတိုင္းၾကိး ထြက္သြားရမွာလည္း.. မိုးကို အားနာတယ္..”

“ ရပါတယ္…. မေလး ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကၽြန္ေတာ္ နားလည္မွာပါ..”

“တစ္ကယ္ဆို  အားနာတယ္ တဲ႕လား မေလးရယ္.. „ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခနဲ႕မယ္ဆို ခနဲ႕လို႕ ရသလို „ ကၽြန္ေတာ္ကမေလးအတြက္ အားနာတယ္ ဆိုတဲ႕ အဆင့္ေလာက္ပဲရွိခဲ႕တာလား..” ဟူ၍လည္း အျပစ္တင္ နိုင္ခဲ႕ပါလွ်က္မေလး၏ ဆႏၵတစ္ခုမို႕ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္မတင္ ရက္ခဲ႕ပါ။

“ကံေကာင္းလို႕..မိုးနဲ႕ ဆံုျဖစ္တာ …မဟုတ္ရင္ လြဲသြားမွာ..ေလ.. ေလယာဥ္ခ်ိန္လည္း နီးၿပီမို႕ မေလး သြားေတာ့မယ္ေနာ္”

အခုေရာ ဆံုစည္းျဖစ္တာမွ မဟုတ္ပဲ မေလးရယ္..ဟုသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တီးတိုးဆိုမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာနိုင္ခင္ပဲ မေလးက ကားေပၚျပန္ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ မေလး တစ္ေယာက္ ကားေမာင္းထြက္ခြာသြားခ်ိန္အထိ တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနရာမွ မေရြ႕မိေသး။

ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ဆံုနိုင္မယ္ မသိေသာ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည့္ မေလးကိုသာမ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးၾကည့္ေနမိခဲ႕သည္။ မေလး လက္ျပခ်န္ခဲ႕ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးေနခဲ႕လား၊ ျပန္လည္လက္ျပမိလား၊  ကၽြန္ေတာ္ ဘာတစ္ခုမွ မသိေတာ့ေပ။

ကၽြန္ေတာ္သိတာ … မ်က္စိတစ္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာေနခဲ႕တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

အဲ႕သည့္ေန႕က ျဖစ္နိုင္လွ်င္ မိျငိမ္းခ်မ္းအစား ကၽြန္ေတာ္ ေသဆံုး သြားလိုက္ခ်င္တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေသဆံုးေနၿပီ ျဖစ္ေသာ မိျငိမ္းခ်မ္း၏ သက္မဲ႕ခႏၶာကိုယ္ က ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆီးၾကိဳေနခဲ႕ၿပီပင္။ မိုးေရေတြေၾကာင့္လား မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္လား.. မကြဲျပားသလို ကၽြန္ေတာ္မ်က္ဝန္းမွာလည္း အျမင္ေတြက မွဳန္ဝါးေနခဲ႕သည္။

ထိုေန႕သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲမွ အေလးထား ခ်စ္ရသူ နွစ္ဦး ထြက္ခြာသြားေသာ ေန႕တစ္ေန႕လည္း ျဖစ္သည္။တစ္ဦးက ျပန္ဆံုရန္ မေသခ်ာေသာ ရွင္ခြဲ ခြဲခြာျခင္း မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး တစ္ဦးကေတာ့ တစ္ဘဝစာအတြက္ ျပန္မဆံုနိုင္ေသာ ေသခြဲ ခြဲခြာျခင္းျဖင့္ ခြဲခြာသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

@@@@@@@@

တစ္ခါတရံေတာ့လည္း မိုးသဲေန႕ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အတိတ္အရိပ္တို႕ျဖင့္ ထိတ္လန္႕ေျခာက္ျခားေစသည္။

အထူးသျဖင့္ စေနမိုး....ေပါ့။

လြမ္းဆြတ္မႈမ်ားျဖင့္ ႏြမ္းလ်ေစသလို နာက်င္မႈမ်ားျဖင့္လည္း နွလံုးအိမ္သည္ ေျခမြခံရသည့္ ေန႕ရက္မ်ားကိုျပန္လည္ အမွတ္ရေစသည္။

ခြဲခြာခဲ႕စဥ္က ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ရန္ မရည္ရြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း အမွတ္မထင္ ဆိုရွယ္နက္ဝက္ တစ္ခုမွာ အလွဓါတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႕နွင့္ အလွၾကီး လွေနခဲ႕ေသာ မေလးကို  ျပန္ဆံုေတြ႕ခဲ႕ခ်ိန္ ဟိုးအရင္ကလိုပင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္ခဲ႕ရသည့္အထိပင္ ျဖစ္ခဲ႕ရေသးသည္။

သက္ဆိုင္သူ ရွိေနၿပီဆိုေသာ အသိျဖင့္ မေလးကို နုတ္ဆက္ရန္ စိတ္ကူးတို႔အား ေနာက္ဆုတ္ခဲ႕ခ်ိန္မွာမွ မေလးကကၽြန္ေတာ့္ကို သတိျပဳမိသြားခဲ႕ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ ရင္ခုန္စ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကဲ႕သို႕ပင္ ယစ္မႈးခဲ႕ရေသးသည္။

 ရင္ထဲမွ အေပ်ာ္ေတြကို ထာဝရ သိမ္းဆည္းဖို႕ အတြက္ ခိုင္လံုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္က ရွိနွင့္ေနခဲ႕ၿပီးသားပင္ျဖစ္သည္။ ဟိုးယခင္ထဲက မေလး၏ စြန္႔ပစ္ခံ လူသားတစ္ဦးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ႕ျပီးသားပါ။

 ဒဏ္ရာေဟာင္းကို တူးဆြဖို႕ ဆႏၵမရွိသလို ဒဏ္ရာသစ္ကိုလည္း မခံယူသင့္ေတာ့ဘူး ထင္ေသာေၾကာင့္ပင္“သတိရေသးလား..” ဆိုသည့္  မေလး၏ အေမးကို “ မရပါဘူး..” ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖေပးခဲ႕သည္ပင္။

 ေနာက္ထပ္ မေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္လင့္ သင့္ေတာ့ဘူးဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။

အမွန္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ နွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ္စီ ယံုၾကည္ခဲ႕ၾကေသာ သက္ဆိုင္ရာ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာအေတာ္ေလးကို ခရီးေပါက္ ခဲ႕ၾက ၿပီးသူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ခရီးဆံုးသည္အထိ ဆက္ေလွ်ာက္ရံုသာ ရွိေတာ့သည္ပင္ မဟုတ္ပါလား...။

အခြင့္သာရွိခဲ႕မယ္ဆိုလွ်င္ “ကၽြန္ေတာ္မွာ ခ်စ္သူ ရွိေနၿပီ ..” ဟု တစ္ခါေလာက္ေတာ့အနိုင္ပိုင္းၾကည့္ခ်င္မိသည္။

ထာဝရ ရွံဳးနိမ္႕ခဲ႕ၿပီးသား ဆိုသည့္တိုင္ေအာင္ ထပ္ခါတလဲလဲ က်ရွံဳးေနရတဲ႕ အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္မုန္းေနမိသည္မွာ အျပစ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ႕ပါသလား ဟူ၍သာ ေမးစမ္းခ်င္မိေတာ့သည္။

@@@@@@@@

@@@@@

@@@

အိန္ဂ်ယ္လိွဳင္

8:20 PM (Aus;)

Saturday, February 01, 2014

သူၾကီးမင္းနဲ႕ မမ မဒမ္ကိုးတို႕ရဲ႕ ..BPP Challenge ပါ :)

တာဝန္ေက်ပါတယ္ေနာ္ ရဲေဘာ္ :) 

ဆက္ၿပီး ခ်ဲလင့္ ရမည့္သူေတြကေတာ့...

၁။ အကို သက္တန္ခ်ိဳ

၂။ မမမဒမ္ကိုး

၃။ မမပစ္ပစ္

၄။ မမ အျဖဴေရာင္ နတ္သမီး 

၅။ မိုးဇက္

၆။ မိစံ

၇။ စန္းထြန္း

၈။ မမစံပယ္ခ်ိဳ

၉။ မိုးညခ်မ္း

၁၀။ မမသဒၵါလိွဳင္း

အခ်ိန္ရရင္ ဘေလာ့ရြာေလး စည္းကားေအာင္လို႕ ေရးေပးၾကပါဦးလို႕...

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

ေလးစားစြာျဖင့္  အိန္ဂ်ယ္လိွဳင္ :)

Posted in: ၀တၳဳတို